Pippa Wright zal bij vele bekend zijn als de auteur van Lizzy gaat los. Maar dat ze ook nog twee andere boeken op haar naam heeft staan zal bij vele misschien nog niet bekend zijn. ‘Laat mij maar schuiven‘ haar tweede boek is een boek waar je de tijd voor moet nemen, maar die je beloond met grappige en liefdevolle momenten.
Na elf jaar huisje-boompje-beestje is Rory weer single. Haar ex Martin was geen feestbeest maar ze kon wel altijd op hem rekenen dacht ze. Tot Rory ontdekt dat zelfs de suffe Martin absoluut onbetrouwbaar is. Nu, op haar negenentwintigste, moet ze proberen haar liefdesleven en haar carriere bij het deftige woonmagazine Country House weer op poten te krijgen. Misschien kan ze iets leren van een foute man, zo’n snelle gladjakker die heel goed weet wat er te koop is en overal de weg weet. Ja, dat wordt Rorys nieuwe missie: zoveel mogelijk afspraakjes maken met de meest onbetrouwbare types.
Het boek komt traag op gang, voordat hoofdpersoon Rory echt gaat daten zijn we al weer over de helft van het boek. De achterflaptekst doet ook een beetje suggereren dat Rory ontzettend veel gaat daten, maar in realiteit komt het neer op vier keer. Vier grappige keren dat wel, maar toch had ik er meer van verwacht. Daarnaast bevat het verhaal veel gedachtengangen van Rory. Dit zorgt ervoor dat je als lezer haar steeds beter leert kennen, al is het naar mijn mening soms een beetje veel.
‘Laat mij maar schuiven’ wordt door de laatste paar hoofdstukken toch een boek om aan te raden.
De karakters in het boek zorgen voor de nodige hilarische momenten. Zo woont Rory samen met drie oud-acteurs, waarvan er twee nog in de waan leven dat ze populair zijn. Dit zorgt ervoor dat ze beide de humor erin houden die in het begin van het verhaal ontbreekt doordat Rory wordt gedumpt door haar huidige vriend. Ook de tante van Rory (één van de oud-actrices) sluit je, na het lezen van het eerste dialoog tussen Rory en haar, in je hart.
De laatste zestig bladzijde van het verhaal lossen het langdradige van het begin dubbel en dwars in. De snelheid komt in het verhaal, Wright laat zien dat ze een vlotte pen heeft en in staat is om mooie dialogen te schrijven. ‘Laat mij maar schuiven’ wordt door de laatste paar hoofdstukken toch een boek om aan te raden. Rory groeit als karakter en wordt iemand waar lezers zich mee kunnen identificeren. Als je houdt van humor, knotsgekke karakters en als je een lezer met een lange adem bent dan zit je bij ‘Laat mij maar schuiven’ op de juiste plek.
Heb jij ‘Laat mij maar schuiven’ ook gelezen? Laat weten bij het commentaar wat jij ervan vindt! Ik ben benieuwd!