Haar boek ‘Kleine wonderen‘ zorgde bij veel lezers voor tranen in de ogen. Stephanie Knipper liet zich inspireren door haar dochter Grace voor het verhaal. Boekhopper sprak haar over dit fenomenale boek.
Hoe kwam je op het idee voor ‘Kleine wonderen’?
Het idee is ontstaan door twee gebeurtenissen in mijn leven. Het werd aangewakkerd door de geboorte van mijn zoon. Mijn man en ik konden al een aantal jaren geen kinderen krijgen, daarom kozen we ervoor om te gaan adopteren. Maar ik raakte toch zwanger. De blijdschap die we voelden omdat ik zwanger was, was van korte duur. Ik werd heel erg ziek en onze zoon Zachary werd tien weken te vroeg geboren. Gelukkig was hij gezond, ik aan de andere kant niet. Bij mij werd een levensbedreigende ontsteking geconstateerd. De doktoren dachten dat ik het niet zou overleven en mijn familie heeft zelfs afscheid van mij moeten nemen. Klaarblijkelijk heb ik het overleefd, maar ik werd wel gediagnosticeerd met de ziekte van Crohn. Eenmaal herstelt begon ik mij af te vragen wat er was gebeurt als ik met een ernstigere ziekte zou zijn gediagnosticeerd, hoe zou het dan zijn voor een kind om op te groeien met een zieke moeder.
Maar het verhaal was voor mijn gevoel nog niet rond. Mijn man en ik wilden onze familie graag uitbreiden en kozen opnieuw voor adoptie. Daarvoor kozen we voor een project in China met kinderen die speciale zorg nodig zouden hebben. In Amerika zien we de zorg die deze kinderen nodig hebben als niet ‘al te intensief’. Onze dochter Grace zou een kleine hartaandoening hebben. Eenmaal in China aangekomen in 2005 realiseerden we dat dat niet het geval was. Ze was 22 maanden oud en kon niet zitten, lopen of haar hoofd omhoog houden. Ook kon ze niet praten. Ze was zo ziek dat we haar naar het ziekenhuis hebben gebracht. Daar kwamen we voor de beslissing te staan, of we zouden haar achterlaten in China waar ze waarschijnlijk zou overlijden of we zouden haar mee naar huis nemen, maar wel een onzekere toekomst tegemoet gaan. We kozen voor het laatste.
Ik heb altijd gehoopt dat wij een van die families zouden zijn waarbij liefde alle wonden kon helen. Maar dat waren we helaas niet, het ging van kwaad naar erger. Grace werd gediagnosticeerd met tuberculose, ontwikkelingsvertragingen en autisme. Ook kreeg ze steeds aanvallen. In het eerste jaar met Grace eindigden we de dag vrijwel altijd met tranen, door de angst en zorg die we hadden. Gelukkig ebte dat steeds meer weg en begon Grace te glimlachen als ik de kamer binnenliep. Ik kwam erachter dat ze het leuk vond als ik gospel of musical liedjes voor haar zong. Ik wist mij steeds meer aan te passen aan de zorg voor een kind met een handicap en begon weer te denken aan mijn verhaalidee. Deze keer wist ik het verhaal rond te krijgen. Want wat als het kind waarvan de moeder ziek was zoals Grace zou zijn? Hoe zou een kind zoals haar daarmee omgaan. Het verhaal en de karakters vielen in een keer op zijn plek en het karakter Antoinette was geboren.
Je kunt je niet voorstellen hoe blij ik ben dat lezers Antoinette uitkiezen als favoriet personage, omdat ze geïnspireerd is op mijn dochter Grace
Het verhaal is geschreven vanuit drie perspectieven, was dat moeilijk om te doen?
De personages zijn zo anders en hebben zo’n sterke overtuigingen dat het niet moeilijk was om vanuit drie perspectieven te schrijven. Lily’s persoonlijkheid is bijvoorbeeld heel anders dan die van Rose.
De hoofdstukken die geschreven zijn vanuit Antoinette’s perspectief geven een goed inzicht in hoe het is voor een meisje als ze haar gevoelens niet kan uitdrukken door te spreken. Hoe heb je deze hoofdstukken geschreven, was het proces heel anders dan de andere hoofdstukken?
Het was zowel moeilijker als makkelijker om vanuit Antoinette’s perspectief te schrijven. Antoinette is gebaseerd op mijn dochter Grace, ze lijken veel op elkaar in de manier waarop ze zich gedragen en dingen doen. Antoinette kan bijvoorbeeld haar lichaam niet onder controle houden, daarvoor werd ik geïnspireerd door hoe mijn dochter beweegt en hoe het haar soms frustreert dat ze bepaalde dingen niet kan doen. Maar natuurlijk waren er ook veel uitdagingen. Antoinette praat niet en ik maakte mij zorgen dat lezers geen connectie konden maken met een personage dat niet praat. Daarom lees je ook zoveel gedachtes van Antoinette. Ze mag dan niet in de mogelijkheid zijn om te praten maar ze heeft zeker een sterk karakter en mening.
Wat is de boodschap die je hoopt dat lezers zullen halen uit dit boek?
Als samenleving sluiten we snel mensen buiten die last hebben van mentale of fysieke problemen. We gaan ervan uit dat deze problemen iemand definiëren. Dat kan niet verder van de waarheid zijn. Een handicap is een deel van iemand leven, maar niet hun hele leven. Om de personages in mijn boek zo realistisch mogelijk te maken heb ik mensen opgezocht die met bepaalde handicaps leven. Zoals mensen met OCD, een angststoornis of depressie. Maar ook met volwassenen die ervan overtuigd zijn dat ze asperger hebben maar daar niet voor gediagnosticeerd zijn. Lily is een mix geworden van al die mensen. Antoinette is alleen gebaseerd op mijn dochter Grace. Grace kan haarzelf niet aankleden, praten of de kleine dingen doen die voor ons zo normaal zijn geworden, zoals bijvoorbeeld tanden poetsen. Maar Grace heeft zeker een sterk karakter. Ze houdt ervan als ik oude gospel en musical liedjes zing, maar als ik de Mockingbird song (Hush little baby, don’t say a word..) zing, huilt ze iedere keer. Mijn punt is dat hoewel Grace op een andere manier communiceert, we heel erg op elkaar lijken als je alle fysieke en mentale problemen wegdenkt. Antoinette in het boek is een kind met veel problemen, maar ze is kind op de eerste plaats. Ze houdt van haar moeder, muziek en bloemen. Ze heeft een sterke eigen mening en brengt die zo goed mogelijk over. Net zoals Antoinette heeft ook Lily moeite met dagelijkse dingen. Maar haar liefde voor Rose en Antoinette helpt haar om over haar angsten heen te komen. Lily’s en Antoinette’s problemen zijn maar een klein aspect van wie ze zijn. Ze leiden beiden een mooi leven, ondanks de problemen waar ze mee te maken hebben.
We gaan ervan uit dat mentale of fysieke problemen iemand definiëren
Lezers zijn zeer enthousiast over het verhaal, had je dat ooit verwacht?
Nee, absoluut niet. Schrijven is zo’n individueel proces. Je spendeert maanden alleen met je personages en als je ze dan de wijde wereld instuurt, kun je alleen maar hopen dat de lezers ook van ze gaan houden. Dat was best eng! Uit alle reacties die ik heb gekregen kan ik wel opmaken dat Antoinette het favoriete personage uit het boek is. Je kunt je niet voorstellen hoe blij ik daarmee ben aangezien ze op mijn dochter Grace is geïnspireerd.
Uit alle reacties die je hebt gekregen van lezers, welke heeft je het meest geraakt?
Het zijn er zoveel dat het moeilijk is om er een te kiezen. Ik vind het ontzettend speciaal om van lezers te horen dat ik het gevoel wat zij hebben voor hun eigen dochter, zoon of wie dan ook met een handicap, heb weten te vangen. Het kan isolerend zijn om een familielid met een handicap te hebben, als je dan iemand tegenkomt die je problemen begrijpt dan kan dat een hele opluchting zijn. Je wereld gaat weer een beetje open omdat iemand zegt: ‘Je bent niet alleen’.
Maar er is ook een lezer geweest die zag wat Rose met Antoinette doet als ze een aanval heeft en daardoor een man kon helpen. Ze stond in een winkel en herkende de situatie uit het boek en heeft zo een man die een aanval kreeg kunnen helpen.
Wat heeft het boek jou gebracht?
Het beste wat het mij heeft gebracht is dat ik mensen heb ontmoet die in dezelfde situatie zitten als ik. Door het boek heb ik vrienden voor het leven gemaakt. Ik heb mensen ontmoet die zelf te maken hebben met mentale problemen, we delen onze verhalen met elkaar. Een aantal delen van mijn leven zijn zeer geïsoleerd, ik ben een schrijfster en spendeer daarom veel tijd alleen. Ik heb zes kinderen, waarvan er vijf speciale zorg nodig hebben. Dat maakt het soms moeilijk om dingen te doen die ‘normale’ families wel kunnen doen. Dat ik zoveel mensen heb mogen ontmoeten met gelijkwaardige verhalen is echt geweldig.
Je wereld gaat weer een beetje open omdat iemand zegt: ‘Je bent niet alleen’
Ik vraag dit alle schrijvers die ik interview: Wat als er een boek over jouw leven zou worden geschreven, wat zou de titel en de verhaallijn dan zijn?
Hmm, dat is een moeilijke. Ik denk dat de titel ‘Equal Parts Bitter and Sweet’ zou zijn. Het verhaal zou gaan over een vrouw die leert dat het leven niet perfect hoeft te zijn om gelukkig te worden. Dat onze grootste teleurstellingen soms onze grootste zegens kunnen zijn.
Ben je al bezig met een nieuw boek?
Ja, het gaat over een familie die door een tragische gebeurtenis uit elkaar is gedreven. Maar ook dat geheimen, als ze eenmaal onthuld zijn, een bron voor genezing en pijn kunnen zijn.
‘Kleine Wonderen’ is te koop in boekhandels en online. Benieuwd wat ik van het boek vind? Lees hier mijn recensie.
