Je kunt haar best een van de succesvolste schrijfsters van Australië noemen. Haar boeken worden vertaald in 32 talen en in 38 landen verkocht. Kate Morton was in Nederland en sprak met Boekhopper over haar nieuwe boek ‘Aan de rand van het meer‘. Een boek vol mysterie, geheimen en onverwachtse verlopen.
Hoe kwam je op het idee voor Aan de rand van het meer?
Een idee voor een boek zijn altijd duizend kleine ideeën die samen vloeien tot één. Maar er waren drie belangrijke aspecten die ik wilde behandelen in dit boek. Het eerste was een vermist kind, daar wilde ik al een hele tijd over schrijven. De verhaallijn over het vermiste kind is niet gebaseerd op een waargebeurd verhaal maar er is een soortgelijk verhaal in Australië over de Beaumont kinderen. Waarbij drie kinderen naar het strand gingen en van de een op de andere dag nooit meer werden teruggevonden. Het fascineerde mij dat een kind zomaar kan verdwijnen en dat er niets meer van ze wordt gevonden. Dus dit idee, van een vermist kind, speelde al een tijdje in mijn hoofd. Het tweede idee was het idee van een verlaten huis. Een aantal jaren geleden ging er een mail rond over een verlaten huis in Parijs en ik wist dat ik daar iets mee wilde doen, maar ik wist niet zeker of ik het verhaal in Parijs wilde laten afspelen. Ik ben in gesprek gegaan met mijn redacteur en zij vertelde dat ze in Engeland ook veel verlaten huizen hebben. En opeens kwam het allemaal samen. Ik wist waar het huis zou komen te staan, waarom het verlaten was en welke rol het vermiste kind daarbij speelde. Het derde idee wat ik had was om een boek te schrijven met een mysterie, waar ik zelf vroeger mee opgroeide en van hield. Al mijn boeken hebben een mysterie in het verhaal, maar ik wilde dat deze dat nog meer zou krijgen. En zo ontstond ‘Aan de rand van het meer’.
Je begint het verhaal met een korte scene waarin een meisje iets begraaft in het bos, waarom heb je gekozen voor dit begin?
Voor een lange tijd was die scene niet hoofdstuk één, eigenlijk was het tweede hoofdstuk, waarin Alice heel enthousiast is over het feest, hoofdstuk één. Maar ik had het idee dat het iets meer mysterieus moest zijn en daarom schreef ik een kort proloog om een soort contrast te geven tussen de hoofdstukken. Als lezer vind ik het altijd leuk als een schrijver dat doet.
Het schrijven van het eind is altijd een mooi moment omdat het een soort van achtbaan is die op zijn eindpunt komt
In het verhaal staan twe
e politiezaken centraal, waarom heb je voor deze twee gekozen?
Ik vind het leuk om verhalen te schrijven die in verschillende plaatsen en tijden afspelen en die onderling een connectie hebben. Ik wilde niet dat Sadie (tweede hoofdpersoon) alleen in het verhaal voorkwam om het mysterie rondom het vermiste jongetje op te lossen en verder geen leven had.
Om een eigen leven te hebben had ze ook dingen nodig om over na te denken, het zou niet realistisch geweest zijn als ze zich alleen had gefocust op het oplossen van een zaak die zeventig jaar geleden heeft gespeeld. Ze had een reden nodig om bij haar opa te logeren en zo betrokken te raken bij het mysterie rondom het huis aan het meer. Ik ben gaan nadenken over alle aspecten om van haar een ‘echt’ persoon te maken en ik kwam er al snel achter dat ze een eigen politiezaak nodig had en het klopte gewoon om ze veel overeenkomsten met elkaar te laten hebben.
Terwijl de lezers het verhaal over het vermiste jongetje proberen te ontrafelen word ieder karakter in het boek beschuldigd van medeplichtigheid of het zijn van de dader. Waarom heb je ervoor gekozen om zoveel verdachten te hebben?
Als al mijn karakters met elkaar hadden gepraat in de jaren dertig dan hadden ze het mysterie allang opgelost. Maar het idee dat niemand geheel goedaardig of geheel kwaadaardig is vond ik een mooi aspect voor dit verhaal. Ieder karakter had iets waar ze zich schuldig over voelden. Iedereen had het gevoel dat ze een deel waren van het onopgeloste mysterie. Dat zie je ook in het dagelijks leven, we zijn heel erg gericht op onszelf en geven onszelf ook vaak de schuld.
Als een schrijver beschrijf je de kamers en het huis ongeveer met dezelfde precisie als een schilder die een waarheidsgetrouw schilderij maakt. Hierdoor plaatst een lezer zich helemaal in het verhaal, hoe schrijf je deze scènes?
Het gevoel van een plek vind ik heel belangrijk en dat probeer ik ook over te brengen naar mijn lezers. Ik vind het omschrijven van een plaats even belangrijk als bijvoorbeeld een karakter, want door een goede omschrijving wordt het verhaal echt. En daarvoor hoef je echt geen lange stukken te schrijven, het moet gewoon goed voelen. Huizen zijn echt een obsessie geworden voor mij, omdat ze allemaal een verhaal hebben. Soms hebben meerdere generaties de huizen onderhouden. Het is dan net of al hun ervaringen een deel worden van het huis. Als ik het dan opschrijf zie ik het huis ook echt voor mij.
Alles waar ik van hield vloeide samen in het bedenken en opschrijven van verhalen
Het ene moment schrijf je vanuit het perspectief van een oude vrouw en het andere moment vanuit het perspectief van een elf maanden oude baby, hoe schakel je zo snel?
Ik heb een tijdje drama gestudeerd, dus misschien helpt dat mij wel. Ik vind het makkelijk om mijzelf te verplaatsen in mijn karakters. Bijvoorbeeld met Theo, de elf maanden oude baby, was voor mij het makkelijkste om te schrijven. Mijn derde zoon Henry was die leeftijd toen ik begon aan dit boek. Dus iedereen die het boek leest en mijn zoon kent ziet veel gelijkenissen tussen hun twee. Het was makkelijk om hem vorm te geven.
Doordat je vanuit al die verschillende perspectieven schrijft wordt het ook een voller verhaal, waardoor je als lezer er een beter beeld van krijgt. Was dat ook een doel waar je naar streefde?
Ik denk het wel, ik hou zelf van boeken die vanuit verschillende perspectieven worden vertelt. Als een schrijver is dat ook belangrijk om te doen, want we kunnen een kijkje nemen in de gedachtegangen van Alice maar we kunnen ook zien hoe andere mensen tegen haar aankijken. Dat geeft een ander beeld dan wanneer je alleen maar de gedachtegangen van die persoon zelf leest.
Wie vind je het meest interessantste karakter voor je lezers ?
Dat vind ik altijd een moeilijke omdat ik ze allemaal koester, maar de meeste lezers waar ik mee heb gesproken blijken erg gesteld te zijn op Eleanor. Zelf zou ik nooit een favoriet kunnen kiezen omdat dat bijna hetzelfde is als zeggen wie je favoriete kind is. Ze hebben allemaal trekjes die je leuk of niet leuk vindt maar toch hou je van allemaal even veel.
Je moet zelf houden van wat je schrijft anders werkt het gewoon niet
Welk deel van het verhaal vond je zelf het leukst om te schrijven?
Ik vond de eerste keer dat ik vanuit het perspectief van Theo schreef een mooi moment. Omdat je vanaf dat punt meerdere perspectieven achter elkaar krijgt. Het is mooi om al die karakters dan samen te zien in een tijdsbestek van ongeveer twee uur. Het is niet makkelijk om zoiets te schrijven met de wisselende perspectieven, maar het resultaat spreekt voor zich. Daarnaast is het schrijven van het eind ook altijd een mooi moment omdat het een soort van achtbaan is die op zijn eindpunt komt.
Schrijvers zeggen vaak dat ze als schreven vanaf kinds af aan, was dat ook het geval met jou?
Niet echt, ik hield wel heel erg van lezen. Maar ik had nooit gerealiseerd dat schrijven ook echt een beroep kon worden. Toen ik op de universiteit kwam had een vriendin net een boek gepubliceerd en ze vertelde dat veel mensen een boek wilden schrijven, maar dat je echt een bepaald karakter moest hebben om dat te doen. Zij vond dat ik het karakter had om een boek te schrijven. Diezelfde dag heb ik een notieboekje gekocht en vanaf dat moment wist ik dat ik dit wilde gaan doen. Alles waar ik van hield vloeide samen in het bedenken en opschrijven van verhalen. Het is als lezen maar dan nog beter.
Je boeken worden nu verkocht over de hele wereld. Heb je het idee dat je manier van schrijven hierdoor is veranderd?
Niet omdat mijn boeken nu over de hele wereld worden verkocht maar ik hoop dat ze wel steeds beter worden. Zoals bij alle dingen, hoe vaker je ze uitoefent hoe beter je erin wordt, dus ik hoop dat dat bij mij ook het geval is. En uiteindelijk blijven het ook de boeken die je zelf goed genoeg moet vinden. De eerste twee manuscripten die ik heb geschreven waren voornamelijk gebaseerd op wat er toen populair was en waar mensen over wilden lezen. Maar die werden allebei niet uitgegeven, dus bij mijn derde boek heb ik het echt voor mijzelf geschreven. En die werd wel opgepikt door uitgeverijen. Dus tot op de dag van vandaag blijf ik mij daar aan vasthouden, je moet zelf houden van wat je schrijft anders werkt het gewoon niet.
Ik vind het omschrijven van een plaats even belangrijk als bijvoorbeeld een karakter
Wat waren de eerste invloeden op jouw manier van schrijven en hoe spelen deze nu nog een rol?
Mijn eerste inspiratie zou Enid Blyton moeten zijn. Ik hield van haar boeken toen ik klein was, het waren de eerste mysterie verhalen waar ik mee in aanraking kwam. Ze schreef veel over magische, soms enge bossen en kinderen die naar magische werelden gingen. Een paar jaar geleden realiseerde ik mij dat ik ook schreef over huizen aan de randen van donkere bossen, alsof ik mijn jeugd herleef.
Als er een boek zou worden geschreven over jouw leven, wat zou de titel en de verhaallijn zijn?
De reden waarom ik boeken schrijf die zo ver van mijn leven afstaan is omdat mijn leven niet echt boek materiaal zou zijn. Maar hoe zou ik het noemen? Titels zijn echt mijn slechtste kwaliteit als schrijfster. Ik kon een lange tijd niet eens op de titel The Lake House komen. Voor een lange tijd was het gewoon #5. Maar ik denk dat ik het de Accidental Writer zou noemen. Ik had niet gedacht dat ik een schrijver zou worden maar ik ben het toch geworden. Als je terugkijkt op je leven dan zie je pas de signalen die je naar de plaatsen hebben geleidt waar je nu bent, maar die zag je toen niet. En dat heeft er wel toe geleidt dat ik nu een schrijfster ben. Dus ik denk dat als het echt over mijn leven zou gaan dat de verhaallijn zou worden.
Wat kunnen we nog verwachten van je in de toekomst?
Ik ben alweer bezig met een nieuw boek, #6! De titel zal later nog wel volgen. Het verhaal zal in ieder geval weer een groot huis bevatten en ik zou het leuk vinden om het weer in Cornwall te laten afspelen. En het zal weer een mysterieus randje hebben en zich afspelen in verschillenden tijden.
Alice Edevane is een intelligent, nieuwsgierig meisje van veertien dat opgroeit op een prachtig landgoed aan de rand van een meer in Cornwall. Ze schrijft graag verhalen, maar de mysteries die ze verzint verbleken bij wat haar familie te wachten staat: na afloop van een groots en schitterend zomerfeest met honderden gasten ontdekken de Edevanes dat hun jongste zoon Theo spoorloos is verdwenen. Het drama verscheurt de familie, en het landgoed blijft uiteindelijk verlaten achter.
Bijna zestig jaar later kijkt Alice terug op een succesvolle carrière als schrijfster. Hoewel ze tevreden is met haar leven, knaagt de onopgeloste verdwijningszaak nog steeds aan haar. Honderden kilometers verderop logeert de jonge rechercheur Sadie Sparrow in het huis van haar grootvader in Cornwall. Tijdens een wandeling stuit ze op het oude landgoed – nu een overwoekerde ruïne. Haar nieuwsgierigheid is gewekt, waardoor een reeks gebeurtenissen in gang wordt gezet die Sadie en Alice samenbrengt. Als de schokkende waarheid eindelijk aan het licht komt, blijkt het verleden nog lang niet afgesloten te zijn…
Aan de rand van het meer komt op 5 oktober uit!