Soms wens je voor iets dat maar niet uit wil komen, waar je al jaren naar verlangt maar nog steeds niet binnen handbereik is. Zo nu en dan zou dat wel eens kunnen komen omdat er iets anders op je ligt te wachten dat beter voor je is. Iets dat hoofdpersonage Charlie ondervindt in het ontroerende ‘Wish‘ van schrijfster Barbara O’Connor. Een verhaal waar je als volwassene zeker de tissues bij bij de hand wilt houden!
‘Eleven-year-old Charlie Reese has been making the same secret wish every day since fourth grade. She even has a list of all the ways there are to make the wish, such as cutting off the pointed end of a slice of pie and wishing on it as she takes the last bite. But when she is sent to the Blue Ridge Mountains of North Carolina to live with family she barely knows, it seems unlikely that her wish will ever come true. That is until she meets Wishbone, a skinny stray dog who captures her heart, and Howard, a neighbor boy who proves surprising in lots of ways. Suddenly Charlie is in serious danger of discovering that what she thought she wanted may not be what she needs at all.’ (Uitgegeven door Square Fish/Macmillan).
Zo nu en dan zie je een cover van een boek en weet je ‘dit wordt een verhaal dat ik niet snel zal vergeten’. Bij het zien van de cover van ‘Wish’ werd ik meteen gegrepen door de mooie band tussen het dier en het meisje dat je ziet. Door de magische kleuren en de algemene uitstraling van het boek. Het gaf mij het gevoel dat ik een mooi verhaal zou lezen, met prachtige onderliggende lagen en emotionele diepgang, en ik kan je zeggen: dat zit er allemaal in. Dit jeugd-literatuurboek zal je verrassen door de prachtige verhaallijn, het pakkende personage en de mooie band tussen mens en dier!
In ‘Wish’ maken we kennis met het meisje Charlie. Al haar hele jonge leventje doet ze wensen, wanneer ze een wimper op haar wang ziet, wanneer het precies elf over elf is, wanneer ze een gelukmuntje op straat vindt. Er zijn genoeg opties om een wens te doen, en iedere dag doet Charlie dan ook dezelfde wens. Maar hoewel Charlie haar best doet om haar wens uit te laten komen, gaat haar jonge leventje zeker niet over rozen. Haar vader zit in de gevangenis en haar moeder kan niet voor haar zorgen door haar mentale gesteldheid. Ze wordt dan ook naar haar oom en tante in een andere stad gebracht die wel voor haar kunnen zorgen, alleen vindt Charlie dat allemaal maar niets. Ze wil het liefst iedereen op afstand houden en haar oude leventje doorleven, hopend op een betere toekomst voor haar familie. Maar beetje bij beetje zien we haar zich meer openstellen naar haar omgeving en dat heeft allemaal te maken met een zwerfhond en een vriendelijke jongen die haar laten inzien dat het allemaal nog niet zo slecht is in haar nieuwe omgeving. O’Connor brengt ons met Charlie een geweldig personage om te volgen. Een stoer meisje dat al een lange tijd haar eigen boontjes heeft moeten doppen. Iets dat haar hard maakt naar haar omgeving, maar van binnen ontzettend kwetsbaar omdat ze zoekende is hoe ze vorm moet geven aan haar nieuwe situatie. We lezen het verhaal vanuit haar perspectief en voelen haar pijn en verdriet naar haar ouders toe, zien hoe ze beetje bij beetje haarzelf openstelt naar haar omgeving en en juichen met haar mee wanneer het beter gaat met haar en ze banden aangaat. Dat er een band tussen Charlie en de lezer ontstaat mag dan ook zeker een understatement zijn. O’Connor brengt ons een personage dat we vanaf de eerste pagina in ons hart sluiten en daar nooit meer uit laten gaan.
‘Een verhaal over hoop, de kracht van vriendschap en wensen’
Dit doet de schrijfster vooral door ons echt mee te nemen in het leven van Charlie en ons goed deelgenoot te maken van haar gevoelens en emoties. Door de beeldende, gedetailleerde manier van schrijven, waarbij de schrijfster goed oog houdt voor vlotheid en vaart, brengt ze ons dit ontroerende verhaal. Waarbij de schrijfster er niet voor terug schuwt om jonge lezer, op een toegespitste manier, onderwerpen te brengen die soms lastig onder woorden te brengen zijn. De schrijfster schijnt een licht op kinderverwaarlozing, op de mooie dingen die pleeggezinnen kunnen doen, maar ook op de emoties die komen kijken bij ouder worden in een lastige situatie. Ze schuwt er niet voor terug en slaat daarmee een brug aan begrip en kennis die jonge lezers zeker aan zal zetten tot lezen. Daarnaast laat O’Connor zien hoe krachtig vriendschappen kunnen zijn. Zowel tussen mensen als mens en dier en hoe helend deze vriendschappen kunnen zijn. Dit alles maakt het voor mij een jeugdboek dat je niet meer gaat vergeten.
‘Wish’ is een droom op zichzelf, een boek dat pakt door het stoere hoofdpersonage dat beetje bij beetje meer haar kwetsbaarheden laat zien. Dat ontroert door de mooie manier waarop O’Connor vriendschappen uitlicht. En haar manier van het brengen van een ontroerend verhaal in een boek over hoop. Dit boek wil je gelezen hebben!