Het boek werd in 2008 door veel YA-liefhebbers met open armen ontvangen. John Green, Lauren Myracle en Maureen Johnson brachten toen ‘Let it snow’ uit. Een bundel met verhalen over tieners tijdens de meest magische tijd van het jaar ‘kerst’. Tijd om dit boek om te zetten naar een feestelijke kerstfilm, dacht Netflix. Ze brachten gisteren de film uit. Is het net zo goed als het boek?
‘Een sneeuwstorm treft op kerstavond een klein stadje, met de nodige gevolgen voor de vriendschappen, het liefdesleven en de toekomst van een groep scholieren. Tobin (gespeeld door Mitchell Hope, bekend van Disney’s Descendants) probeert de liefde voor zijn beste vriendin Duke (Kiernan Shipka, uiteraard van Sabrina) bespreekbaar te maken. Keon (Jacob Batalon, beste vriend van Peter Parker in Spider-Man) wil een groot feest geven als zijn ouders op vakantie zijn, maar dat loopt allemaal iets anders dan verwacht. Julie (Isabela Moner, bekend van Instant Family en Dora) staat voor een belangrijke beslissing die nog moeilijker wordt gemaakt als ze popster Stuart (Shameik Moore) ontmoet. En Dorrie (Liv Hewson) staat voor een belangrijke keuze in haar liefdesleven, maar kan niet terugvallen op haar beste vriendin Addie (bekend van Dumplin’) voor steun omdat de twee ruzie hebben.’
‘Let it snow’ voor veel boekliefhebbers een geliefd boek om te lezen tijdens de kerstdagen. Het is het ultieme feelgood, drama en grappige boek om bij weg te dromen. Niet gek dat Netflix juist dit boek koos om te verfilmen. Helaas wist de film niet helemaal te overtuigen.
First things first… De cast van ‘Let it snow’ had wat mijn betreft niet beter gekozen kunnen worden. Alle acteurs die momenteel hun beste werk laten zien zitten erin. Al sprongen voor mij Isabela Moner en Mitchell Hope eruit. Met het werk van Moner was ik al bekend, ik was onder de indruk van haar manier van acteren in ‘Instant Family‘ en ‘Dora and The Lost City of Gold‘. Daar liet ze zien dat ze makkelijk laveert tussen vrolijke en emotionele scènes. Iets wat ook zeker terugkomt in ‘Let it snow’. De actrice heeft naar mijn idee de interessantste verhaallijn te pakken. Haar personage Julie komt namelijk voor de keuze te staan om naar de prestigieuze hogeschool Colombia te gaan of voor haar zieke moeder te zorgen. Een keuze die er niet makkelijker op wordt gemaakt als ze een bekende popster ontmoet die haar leuk blijkt te vinden. Moner zet deze rol overtuigend neer en schittert vooral in de emotionele scènes waar ze de kijker echt raakt door de tweestrijd van haar personage die ze feilloos naar voren weet te brengen.
Mitchell Hope was voor mij een nog onbekende acteur, maar wat steekt hij er met kop en schouder bovenuit in deze film. Zijn acteerwerk is verfijnd, kwetsbaar, maar tegelijkertijd weet hij vooral te overtuigen in de scènes waarin zijn personage sterk moet zijn. Net zoals Moner laveert hij makkelijk tussen de verschillende scènes door en komt zijn acteerwerk vooral goed tot uiting in de momenten dat hij met Kiernan speelt. Laatstgenoemde doet tevens niet onder voor Hope en Moner, maar doordat haar rol beperkter is, zien we haar niet al te vaak in de film verschijnen.
Het decor van deze film, een soort winterwonderland met lange witte vlaktes, grote bomen bedekt onder een fijn laagje sneeuw en eindeloze wegen die zijn veranderd in prachtige sneeuwroutes, past perfect in de setting. Hoewel het verhaal zich vooral afspeelt in Het Waffle House waar de personages naartoe gaan als ze ingesneeuwd raken, krijg je tussendoor een adembenemend stukje natuur te zien.
‘Alle ingrediënten voor een topfilm waren aanwezig, maar door het grote aantal personages liet de uitwerking helaas te wensen over’
Ook bij deze film zijn alle ingrediënten aanwezig om er een fijne kerstfilm van te maken, helaas komt het verhaal zelf wat kabbelend op gang. De filmmakers hebben het boek, waarin de verhalen opgedeeld zijn in drie delen, proberen te vertalen naar één film waarin alles samenkomt. Hierdoor moet je vaak lang wachten om te zien hoe het met een bepaalde verhaallijn afloopt, waardoor de spanningsboog iets te strak wordt gezet. Daarnaast zorgt het schakelen tussen de verhaallijnen er ook voor dat een groot deel van de verhalen niet echt te volgen zijn en dat je langer de tijd moet nemen voordat je een personage echt leert kennen.
Gelukkig duurt dit niet de hele film en komt in het tweede deel de vaart er goed in. Personages worden meer uitgelicht, krijgen meer tijd waardoor je echt met ze mee kunt leven. Daarnaast worden in dat deel van de film ook alle grote beslissingen genomen. Hoewel ik vaak ben van een lange aanloop zodat je iedereen goed leert kennen, hadden de filmmakers voor mij de vaart er eerder in mogen zetten en had één verhaallijn minder de film pakkender gemaakt.
‘Let it snow’ was dus niet helemaal wat ik ervan verwachtte. De cast is geweldig, het decor ook, maar het verhaal leent zich in deze vorm niet echt voor een film. Ik ben benieuwd wat jullie van de film vonden, laat het weten bij de reacties!