Virginia Woolf een van de bekendste Britse schrijfsters aller tijde. Ze bracht ons klassiekers als ‘Mrs Dalloway’ en ‘Night and Day’, maar haar meest persoonlijke werk ‘Naar de vuurtoren‘ wist het hart van menig literatuurlezer helemaal op hol te brengen. Een boek waarin we naar binnen keren, weinig dialogen zien maar een sterk staaltje schrijverschap wordt tentoongesteld die maakt dat wanneer je nog geen fan was van deze schrijfster, je dat na dit boek zeker bent! Uitgeverij Rainbow steekt het verhaal, dat al meer dan 100 jaar geleden uitkwam, in een prachtig jasje en laat ons wederom kennismaken met dit indrukwekkende werk van Woolf.
‘Wanneer mevrouw Ramsay haar gasten in haar zomerhuis op het eiland Skye vertelt dat ze de volgende dag de nabijgelegen vuurtoren kunnen bezoeken, weet ze niet dat deze reis pas tien jaar later voltooid zal worden en dat er in de tussentijd een golf van oorlog, verdriet en verlies zal zijn ontstaan. Naar de vuurtoren is de meest autobiografische en virtuoze roman van Virginia Woolf, over de ontoereikbaarheid van menselijke relaties en de ongrijpbaarheid van tijd.’ (Uitgegeven door Uitgeverij Rainbow, vertaald door Jo Fiedeldij Dop).
Voordat we deze recensie induiken, even een momentje voor de prachtige editie waarin dit boek komt! Wat heeft Uitgeverij Rainbow weer een plaatje neergezet met deze special editie van ‘Naar de vuurtoren’. Een geweldig literair verhaal dat nu ook prachtig in je boekenkast kan prijken!
Virginia Woolf, vanaf het publiceren van haar eerste boek eind 1800 weet ze al hoge ogen te gooien. Ze verrast haar lezers graag met prachtige literaire verhalen die aanzetten tot denken, inzichten geven en je laten verwonderen door alles wat taal te bieden heeft. Haar meest persoonlijke werk is ‘Naar de vuurtoren’ een verhaal waarin ze haar visie laat schijnen op het begrip relaties en op de vluchtigheid van tijd. Iets dat de schrijfster met verve doet.
Laat het maar aan Virginia Woolf over om ons een verhaal te brengen dat bijna niet onder woorden te brengen is hoe goed het is, een verhaal dat je moet beleven net zoals de personages in het boek op een tocht gaan van tien jaar. Een mentale tocht die laat stilstaan bij het leven, bij het nut van relaties en hoe we met elkaar omgaan. Bij de vluchtigheid van tijd en hoe we dit inzetten in het leven. Een boek dat je openslaat, waarbij je bij de eerste zestig pagina’s denkt ‘waar gaat dit heen’, om vervolgens in een reis te stappen waar je jezelf maar met moeite van los kunt maken. Een van de beste boeken van Woolf’s hand, en dat heeft allemaal te maken met haar prachtige manier van schrijven. We beginnen dit verhaal met de familie Ramsay in hun zomerhuis op het eiland Skye. Ze ontvangen daar een aantal gasten die de zomer met hen en hun acht kinderen zullen doorbrengen. Een bond gezelschap van personages, met ieder zo hun gebruiken. In de verte zien ze de vuurtoren, een plek die ze graag willen bezoeken, maar die nog niet binnen handbereik is. Voordat ze daar naartoe kunnen neemt Woolf ons eerst mee in een literair schouwspel van relaties. Waarin we zien hoe mensen met elkaar omgaan en wat de gevolgen daarvan zijn, hoe het uiten van een mening een ander op scherp kan zetten en hoe huwelijkse relaties soms onder druk kunnen staan.
‘De genialiteit van Woolf schijnt als nooit te voren!’
We duiken verder het verhaal in belanden in een sneltrein waarin we tien jaar aan ons voorbij zien trekken. Een tijd die wordt gedomineerd door de oorlog, overlijdens en een nieuwe waarheid waarin iedereen zijn draai moet vinden. Dit boek laat zich opdelen in drie delen, in het derde deel zien we een soort rust in het verhaal keren. Waar het eerste deel inging op relaties, het tweede deel voor bezinning zorgde, zien we in het derde deel een tijd van rust aanbreken, van vertraging om na te denken en nieuwe ideeën te vormen. Waarin genegenheid mag optreden en oude trauma’s opgelost mogen worden. Woolf brengt ons een multi gelaagd verhaal, niet alleen in de onderwerpen die ze behandeld en de manier waarop ze je aan het denken zet. Maar ook in de verhaalvertelling brengt ze met ‘Naar de vuurtoren’ een ingenieus verhaal. We volgen het verhaal vanuit de perspectieven van meerdere personages die het stokje telkens van elkaar overnemen. Hoewel dit flinke aandacht vraagt van de lezer is het deze manier van verhaalvertelling die maakt dat je een goed beeld krijgt van het gehele verhaal, van alle personages en echt met ze op pad gaat.
‘Naar de vuurtoren’ van Virginia Woolf is het meest interessante werk dat ik van haar heb gelezen. Ja, het zit complex in elkaar en je weet in het begin even niet waar het allemaal heengaat. Wanneer je echter doorleest en tot de kern van het verhaal komt, zorgt Woolf ervoor dat je het niet meer los kunt laten. Dat je de genialiteit van Woolf ziet, haar passie voor het geschreven woord en haar denkbeelden over relaties, de liefde, de perceptie van tijd en hoe we leven. Een verhaal dat je meerdere keren wilt herlezen en waar je telkens iets nieuws in vindt. Een verhaal zoals er geen ander is!