Twee jaar geleden zetten Rachael Lippincott en Mikki Daughtry zichzelf in een keer op de kaart bij menig YA-liefhebber, met het ontroerende ‘Vijf stappen van jou’. We lazen massaal het boek en huilden mee met de hoofdpersonages. Op de valreep van 2020 bundelen de twee geweldige schrijvers opnieuw hun schrijftalent en brengen ze ons ‘Al die tijd‘. En ik kan je zeggen: als je ‘Vijf stappen van jou’ geweldig vond, doe er maar een aantal scheppen ‘geweldig’ bij, want dit boek nestelt zich in je hart en gaat daar niet meer uit.
‘Kun je ware liefde vinden nadat je alles bent kwijtgeraakt? Kyle en Kimberly waren hun hele schooltijd lang het perfecte stel. Maar wanneer Kimberly het uitmaakt op de avond van hun eindexamenfeest, staat de wereld van Kyle op zijn kop. Wanneer hun auto crasht en hij wakker wordt in het ziekenhuis, heeft hij hersenletsel… en is Kimberly overleden. En niemand in zijn leven begrijpt hem meer. Maar dan is er Marley. Marley worstelt met haar eigen verlies, een verlies waaraan ze zelf schuldig denkt te zijn. Wanneer hun paden zich kruisen, voelt Kyle zich voor het eerst sinds lange tijd begrepen. Terwijl ze langzaam elkaars wonden helen, worden hun gevoelens voor elkaar steeds sterker. Toch bekruipt Kyle steeds het gevoel dat zijn leven op het punt staat in elkaar te storten, net nu hij het weer begint op te bouwen. En hij krijgt gelijk.’
Wauw, wauw, wauw wat een prachtig boek hebben Lippincott en Daughtry geschreven. Ik sloeg de laatste pagina met tranen in mijn ogen om, wat een emotionele rollercoaster hebben de twee weten te verwerken in het 263 pagina tellende boek! Een verhaal waar je vanaf de eerste pagina in wordt meegezogen, waarin je alle emoties die je kunt bedenken even rauw doormaakt als de personages en dat zo geweldig is geschreven dat stoppen met lezen geen mogelijkheid meer is.
In ‘Al die tijd’ maken we kennis met Kyle, een aardige jongen die zijn leven op een rolletje heeft. Hij heeft leuke vrienden, een vriendin, een universiteit waar hij meteen werd aangenomen. Het gaat hem voor de wind, althans dat lijkt zo. Als hij op het eindfeest erachter komt dat zijn vriendin liever alleen naar de universiteit gaat, hun relatie wil verbreken en ze daarna in een fataal ongeluk raken, stort de zorgvuldig opgebouwde wereld van Kyle in. Daughtry en Lippincott zetten met Kyle een complex maar mateloos interessant personage neer. Iemand die vanaf het begin niet meteen het achterste van zijn tong laat zien waardoor je hem gaandeweg het verhaal steeds meer leert kennen. Doordat het verhaal vanuit de ik-vorm is geschreven word je net dicht genoeg bij Kyle gebracht waardoor je al snel een band met hem opbouwt. Je voelt zijn pijn, zijn onmacht en zijn worstelingen om zijn leven weer op te bouwen naar het verlies van zijn vriendin. Iets wat de schrijvers met verve naar het papier hebben vertaald. Meerdere malen zat ik met tranen in mijn ogen het verhaal te lezen, omdat gevoelens en emoties met zoveel passie worden beschreven dat ze voelbaar zijn.
‘Wauw, wauw, wauw! ‘Al die tijd’ nestelt zich in je hart door de ontroerende verhaallijn, pakkende schrijfstijl en interessante personages’
De schrijfstijl van Daughtry en Lippincott is zoals in hun vorige werk: beeldend, soms haast op het poëtische af. Waarbij de tijd wordt genomen om een scene goed in beeld te brengen, te omschrijven wat er te zien is, welke geuren het personage ruikt. Een manier waardoor je als lezer echt in het verhaal wordt meegenomen. Je staat aan het ziekenhuisbed van Kyle, loopt met hem mee terwijl hij zijn eerste stappen zetten op krukken en volgt hem terwijl hij zijn leven weer probeert op te pakken. Daarnaast laten de schrijvers ook weer een prachtige spanningsopbouw zien, met plot twisten die je zeker niet aan ziet komen. Daughtry en Lippincott zetten hun lezers continu op het verkeerde been, waardoor het niet alleen een ontroerend verhaal is geworden maar ook zeker spannend.
Maar zoals in ‘Vijf stappen van jou’ zijn het de onderliggende boodschappen die dit verhaal helemaal afmaken. Daughtry en Lippincott besteden veel aandacht aan de binnenwereld van het personage en diens omgeving. Ze laten zien hoe moeilijk doorgaan met leven kan zijn, door het overlijden van iemand of door bijvoorbeeld een mentale kwetsbaarheid, dat je jezelf de tijd moet geven om te rouwen en de kracht te vinden om door te gaan. Boodschappen die als een rode draad dit verhaal aan elkaar vlechten en zorgen dat dit beladen verhaal vooral in het teken van ‘hoop’ staat. Ik was al fan van de twee door hun prachtige werk in ‘Vijf stappen van jou’, maar dit boek overtreft iedere verwachting! Het verhaal pakt vanaf de eerste pagina, ontroert, houd je in spanning maar nestelt zich vooral in je hart door de prachtige onderliggende boodschappen.
