Een debuut roman lezen, het blijft toch iedere keer weer heel speciaal. Wat voor werk brengt de schrijver naar het genre? Belopen ze de gebaande paden of slaan ze een hele andere weg in? Begin deze maand bracht schrijfster Nancy Olthoff haar debuut ‘De achtbaantester‘ uit over de eigenzinnige Herman.
‘Herman van Dusselen, 32 jaar, is `een beetje anders’. Althans, dat zeggen de mensen om hem heen. Herman speelt met knikkers, maakt het huis grondig schoon en houdt zich vast aan wat hij kent. Pijnlijke herinneringen aan vroeger duwt hij weg. Dat verandert als hij Jeanette ontmoet in een pretpark. De liefde voor de flamboyante suikerspinnenverkoopster drijft hem uit zijn comfortzone en legt oude wonden bloot. Voor het eerst wordt Herman uitgedaagd de wereld buiten zijn vertrouwde knikkerkamer te ontdekken. Waagt Herman zich aan het leven, of blijft hij zich krampachtig vasthouden aan het verleden?’
Debuten, toch wel mijn favoriete om te recenseren. Een debuut geeft vaak goed weer welke kant een schrijver op wil, en wat hij allemaal al in huis heeft. En laat dat bij Nancy Olthoff al een mooie eigen stem zijn. De schrijfster, die normaalgesproken teksten schrijft voor CEO’s, ministers en staatssecretarissen, zet met ‘De achtbaantester’ een kwetsbaar verhaal neer dat pakt vanaf de eerste pagina door de verfijnde schrijfstijl.
In ‘De achtbaantester’ volgen we het leven van Herman, die net iets anders is dan de mensen om hem heen. Zijn wereld wordt gedefineerd door knikkers die situaties inzichtelijk maken, houvast geven en voor hem steun bieden. Olthoff zet met Herman een complex personage neer waar ik in het begin wel een beetje aan moest wennen. Zijn gedachtes, die de schrijfster mooi naar papier weet te vertalen, voelen hier en daar wat zwaar aan waardoor je echt even in het verhaal moet komen. Maar als je daar eenmaal inzit dan vlieg je er ook zo doorheen door de prachtige schrijfstijl van Olthoff.
‘Olthoff beschikt over een mooie, krachtige eigen schrijfstijl’
Olthoff schrijfstijl laat zich het best omschrijven als een mix tussen vlot en gedetailleerd, haast op het poëtische af. Ze maakt gebruik van herhaling om de structuur van de gedachten van haar personage goed naar het papier te vertalen. Zo schrijft ze: ‘Als hij achtentachtig knikkers erbij koopt heeft hij er achthonderdachtentachtig. Achthonderdachtentachtig knikkers om mee door de Marble Run te rollen. Met achthonderdachtentachtig knikkers in zijn broekzak oneindig door de achtbaan met Jeanette.’ Door het verhaal tevens vanuit de hij/zij-vorm te beschrijven behoud je een fijne afstand van de personages om zelf je mening over situaties te vormen, maar word je tegelijkertijd ook dichtbij genoeg gebracht om mee te leven met het verhaal. Iets dat zeker om het nodige schrijftalent vraagt, en dat bezit deze schrijfster. Na het lezen van dit boek bestaat er geen twijfel over dat Olthoff weet wat ze doet. Dit is schrijven in zijn puurste vorm.
Ik ben positief verrast door het debuut van Olthoff. Het is ontroerend, liefdevol en bij vlagen zeker ook grappig. Doordat de schrijfster daarnaast alle aspecten van het leven aan bod laat komen, en de gedachtes van haar personage op een verfijnde, prachtige manier naar het papier vertaalt leef je vanaf de eerste pagina mee. Hoewel ik even moest wennen aan het personage, kan ik Olthoff niet anders dan complimenteren voor het kiezen voor een personage dat afwijkt van de ‘normale’ standaard.
Heb jij ‘De achtbaantester’ ook gelezen? Laat weten bij de reacties wat jij van dit verhaal vindt!