Het boek is een ware favoriet onder jongeren op de middelbare school. Ik kan mij nog goed herinneren dat iedereen ontzettend blij was om een keer iets anders te lezen dan de prachtwerken van Harry Mulisch. Mano Bouzamour schreef in 2013 het alom geprezen boek ‘De belofte van Pisa’, die op 10 oktober op het witte doek verschijnt!. Boekhopper mocht de film begin september al zien. Is het net zo goed als het boek?
“Samir, door iedereen Sam genoemd, kan fantastisch trompet spelen. Sam’s tien jaar oudere broer Mo en zijn vriend Soesi zorgen er daarom voor dat Sam auditie mag doen bij het Muzieklyceum Zuid. Hoewel Sam geen noot kan lezen is de strenge docent Fred Morenissen, door iedereen Pluizenbol genoemd, zo onder de indruk dat hij wordt toegelaten tot het Lyceum. Mo laat zijn broertje bij IJssalon Pisa beloven dat hij hoe dan ook zijn school af zal maken en zijn diploma zal halen en belooft op zijn beurt om hem hierbij te helpen.
Op hetzelfde moment worden Mo en Soesi aangehouden voor een gewapende overval terwijl Sam machteloos toekijkt. Op eigen houtje begint hij op het Muzieklyceum, waar hij de enige leerling van Marokkaanse afkomst is. Tot Sam’s verbazing wordt Annelies, het mooiste meisje uit de klas, verliefd op hem. Ondertussen probeert hij zijn broer uit de gevangenis te krijgen, moet hij zich staande houden tegenover de pesterijen van zijn klasgenoot IJsbrand en maakt zijn vader zich zorgen over de omgang met niet-gelovigen. Zo goed en kwaad als gaat houdt Sam de twee werelden gescheiden. Maar als de rechtszaak van Mo een onverwachte wending krijgt, Annelies hem in de steek laat en Sam uit huis wordt gezet wordt het wel heel moeilijk om zich aan De Belofte van Pisa te houden.”
Een geliefd boek van veel lezers omvormen naar een film, niet de makkelijkste taak. Ik was dan ook heel benieuwd hoe regisseur Norbert ter Hall (onder andere bekend van A’dam en E.V.A) dit verhaal, met een tijdsbestek van meer dan vijf jaar, naar het witte doek zou vertalen. Het antwoord: een verhaal dat in hoofdstukken is opgedeeld met snelle shots en prachtig camerawerk. Hoewel het visueel prachtig is weergegeven, denk aan lichtvoering die precies goed is, shots die naadloos in elkaar overlopen en Amsterdam zoals je het nog nooit hebt gezien, maakt de film niet helemaal de verwachtingen waar.
Samir, de hoofdpersoon wordt gespeeld door Shahine El-Hamus. Hoewel de jonge acteur al een aantal bekende series en films achter zijn naam heeft staan was ik nog niet bekend met zijn acteerwerk, maar wat draagt hij de film goed! El-Hamus laat zien dat hij klaar is met het kleine werk en een film met gemak kan dragen. Zijn acteerstijl is verfijnd, op het scherpst van de snede, met aandacht voor de emoties van zijn personage. Want vooral daarin weet de acteur te overtuigen. Hij laat zijn kwetsbare kanten zien en weet daarmee een personage neer te zetten dat je als kijker al snel in je hart sluit.
‘El-Hamus laat zien dat hij klaar is met het kleine werk en een film met gemak kan dragen’
In Olivia Lonsdale vindt hij de perfecte tegenspeelster. De twee weten de chemie tussen hun personages goed naar het doek te vertalen en daarmee een sprankelend liefdeverhaal neer te zetten. Hoewel ik in het begin wat moest wennen aan de laid back manier van acteren van Lonsdale, blijkt het juist die acteerstijl te zijn die haar personage echt tot leven brengt en erg menselijk maakt. Je leeft gedurende de film met haar mee.
De film staat de eerste helft als een huis. Samir zet voorzichtig zijn stappen binnen de muziekschool en de momenten dat hij trompet speelt ontroeren en bezorgde mij meerdere malen kippenvel. Mooi ook dat de scenarioschrijver de klassieke nummers in het verhaal heeft gelaten. Hierdoor maakt een nieuwe generatie kennis met de prachtige werken van Bach, die zowel in de klassieke versie te horen is als een mix met harde beats eronder.
De vindingrijke oplossing om het tijdsbestek in het boek te overbruggen door de film op te delen in hoofdstukken, biedt de kijker in de eerste helft een mooi moment om in de film te komen. Waardoor het voor mensen die het boek niet hebben gelezen ook een toffe film is om te volgen. Maar het is deze insteek die de film in de tweede helft tegen begint te werken. Verhaallijnen worden niet genoeg afgemaakt en teveel in het midden gelaten om alles te kunnen snappen. Daarnaast gaat het verhaal onnodig van de hak op de tak en worden er teveel aspecten uit het boek behandeld die niet geheel tot hun recht kunnen komen omdat enige duiding mist. Een paar extra minuten om de verhaallijnen concreet te maken was dan ook zeker geen overbodige luxe geweest.
Toch doet dit voor mij niet al te veel afbreuk aan de film. Hoewel het duiding mist, sprankelt de film door het acteerwerk, de prachtige shots van Amsterdam en het concertgebouw en de verfijnde klassieke muziek. Wel een aanrader om eerst het boek te lezen.