Recensie: ‘De geur van groen’, Pamela Sharon

‘De wereld heeft de kleuren die je er zelf aan geeft’, de zin waarmee schrijfster Pamela Sharon haar debuut YA-boek opent. Het verhaal dat zich daarna ontvouwt, is alleen maar te omschrijven als: hartverwarmend, liefdevol en in één woord gewoon prachtig!

‘Raaf is een gewoon meisje van zestien. Ze houdt van verhalen en is dol op haar beste vriendin May-Lin. Het enige wat haar leven anders maakt dan dat van de meeste tieners, is dat ze blind is. Gelukkig vertelt May-Lin haar hoe kleuren ruiken en voelen. Zij creëert daarmee een wereld voor hen samen. Dan gebeurt er op een dag iets wat Raafs leven helemaal op zijn kop zet en alle kleuren laat verdwijnen. In een wereld die niet alleen haar kleur maar ook haar glans kwijt is, moet Raaf haar eigen weg zien te vinden.

Toen ik de samenvatting van dit verhaal las had ik meteen hoge verwachtingen van dit boek. Ik was benieuwd naar het unieke perspectief, omdat het verhaal geschreven is vanuit een hoofdpersoon die blind is. En jeetje wat zijn deze verwachtingen uitgekomen! ‘De geur van groen’ vertelt niet alleen een uniek verhaal, een welkome verademing in de wereld van de YA, maar laat je ook op een andere manier naar de wereld kijken. Schrijfster Pamela Sharon vertelt het verhaal van Raaf namelijk met behulp van kleuren. Zo staat groen voor vers gemaaid gras, geel voor de warmte van de zon en blauw onder andere voor het kalme gedruppel van de kraan. Aspecten van het leven die eigenlijk de normaalste zaak zijn geworden maar in ‘De geur van groen’ worden verheven tot prachtige, gedetailleerde omschrijvingen die het leven van Raaf inzichtelijk maken.

‘De verwachtingen waren hoog en zijn helemaal uitgekomen!’

Niet alleen Sharon’s unieke insteek van het verhaal valt op, ook de pakkende en ontroerende boodschappen die in het verhaal zitten maken dit een prachtig debuut. Boodschappen als: ‘je kunt meer dan je denkt’, ‘je bent niet anders als je een handicapt hebt’ en ‘geloof in jezelf’ zitten tussen de regels verstopt. Waarbij Sharon niet belerend wordt en je als lezer deze lessen zelf uit het boek laat halen. Haar schrijfstijl laat zich dan ook het best omschrijven als vlot, met oog voor details. Waarbij schilderachtige zinnen als: ‘Pas als je het echte zwart hebt meegemaakt kun je de kleuren om je heen waarderen en weet je wat de definitie van licht is’, geen uitzondering zijn.

Het enige kritiekpuntje dat ik bij dit verhaal heb is dat het voor mij twee keer zo lang had mogen zij! Zodat er ook iets meer tijd is om bepaalde personages beter te leren kennen en erachter te komen wat hen nog meer bezighoudt. Al is dit maar een klein puntje op een verder sprankelend debuut dat een must is om te lezen.

Heb jij ‘De geur van groen’ ook gelezen? Laat weten wat jij van dit verhaal vindt!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.