Voor fervent lezers zal het geen verrassing meer zijn: lezen brengt plezier, inspiratie en verrijkt je leven. Een gedachtenis die schrijver Marc Roger helemaal begrijpt, hij is van beroep namelijk voorlezer. In zijn debuutroman ‘De lessen van meneer Picquier‘ zet hij de liefde voor lezen centraal.
‘Meneer Picquier heeft zijn boekwinkel moeten sluiten, maar het is hem gelukt om zijn dierbaarste bezit, drieduizend boeken, te bewaren. Die vullen zijn kamer in het verzorgingstehuis Les Bleuets nu tot aan het plafond. Maar door zijn ziekte kan Picquier niet meer doen wat hij het allerliefste doet: lezen. Hij vraagt de jongen Grégoire, die sinds kort de maaltijden in het tehuis rondbrengt, om hem elke dag een uur voor te lezen. Daar ziet Grégoire (nooit een echte lezer) aanvankelijk tegen op, maar met de tijd ontstaat er een bijzondere vriendschap tussen de twee. Het voorleesuur wordt steeds populairder en verhuist naar de algemeen ruimte, zodat zoveel mogelijk bewoners kunnen meeluisteren. De oudere boekverkoper Picquier geeft ondertussen zijn jonge voorlezer een aantal waardevolle (levens)lessen mee…’
Bij sommige boeken weet je na het lezen van de achterflaptekst dat het een speciaal verhaal gaat worden. Daar is ‘De lessen van meneer Picquier’ van Marc Roger een goed voorbeeld van. De Fransman schreef een bijzonder verhaal over vriendschap, de liefde voor het woord en jezelf leren kennen. Een verhaal dat schittert door de beeldende, haast poëtische schrijfstijl van Roger, maar vooral overtuigt door de ogenschijnlijk ‘makkelijke’ verhaallijn die zich ontvouwt in een waar meesterwerk.
Roger steekt het boek meteen op zijn eigen manier in. Voor deze schrijver geen hyper vlotte schrijfstijl waardoor je door het boek vliegt, maar mooie poëtische volzinnen waar je de tijd voor moet nemen om de pracht van de woorden echt op je in te laten werken. Hierbij kiest hij slim voor het aanhalen van meerdere quotes van bekende schrijvers, filosofen en denkers. Zo vormen zinnen als” ‘Ik hoor meneer Picquier Confucius citeren: Vertel je, dan vergeet hij het, onderwijs je, dan luistert hij – laat het hem beleven, dan pas leert hij’ geen uitzondering maar de regel. Tussen de regels door lees je dat je met een schrijver te maken hebt die al jarenlang voorleest. De zinnen lopen op een fijn ritme, hoewel je er niet doorheen vliegt, zorgt dit er wel voor dat je aan de pagina’s gekluisterd blijft.
‘Dit unieke verhaal sprankelt door de schrijfstijl van debutant Marc Roger’
Verhalen die zich afspelen in het verzorgingstehuis, we zien ze de afgelopen jaren steeds vaker voorbij komen. Denk alleen al aan de vele verhalen van Hendrik Groen. Ik vroeg mij dan ook af hoe de schrijver het verhaal uniek zou houden, maar daar heeft hij een mooie manier op gevonden. De ogenschijnlijke ‘bekende’ verhaallijn weet Roger compleet naar zijn hand te zetten en daarmee te verrassen. Op een mooie manier beschrijft hij de bijzondere, ontroerende vriendschap tussen meneer Picquier en Grégoire, wat naast de vele boeken uiteraard de basis vormt voor het verhaal. De twee leren elkaar steeds beter kennen gaandeweg het boek en leren veel van elkaar. Hierbij is er niet alleen aandacht voor serieuze zaken, maar wordt de vriendschap ook met veel humor beschreven. Roger heeft hiermee een fijne balans gevonden tussen moeilijke onderwerpen, zoals het overlijden van bewoners, en luchtige onderwerpen.
‘De lessen van meneer Picquier’ pakt vanaf de eerste pagina en laat je na iets meer dan 200 pagina’s los met tranen in je ogen. Dit unieke verhaal sprankelt door de schrijfstijl van debutant Marc Roger. Dat hij daarnaast ook actuele thema’s, zoals eenzaamheid onder ouderen beschrijft, geeft dit boek alleen maar meer lading mee. Ik kan niet wachten totdat we weer een parel van de hand van Roger mogen lezen, want dat het een parel is staat buiten kijf.
Heb jij ‘De lessen van meneer Picquier’ ook gelezen? Laat weten bij de reacties wat jij van dit verhaal vindt.