Lorena Salazar Masso, als je haar naam in Colombia laat vallen, dan zullen vele vol lof spreken over haar recent verschenen debuutroman ‘De rivier is een wond vol vissen‘. Een werk dat door El Pais werd uitgeroepen tot een van de beste romans van deze zomer. Het boek is inmiddels vertaald naar het Nederlands en laat ons ook kennismaken met het schrijftalent van Masso. Dit boek gaat je niet in de koude kleren zitten!
‘Een jonge moeder en haar zoon reizen in een kleine boot de machtig stromende Atrato-rivier in Colombia af. Zij is wit, hij is zwart. De twee zijn op weg om zijn biologische moeder te ontmoeten. Tijdens de reis leren we hun gemeenschappelijke verhaal kennen, hoe de kleine jongen op een hete ochtend in haar leven kwam. Het verhaal stroomt als de rivier die hen draagt, de ader van het landschap. Er is een jungle vol fruit, dieren en geuren. Als de jongen beslist met wie hij wil samenleven, neemt het lot een onverwachte wending…‘ (Uitgegeven door A.W.Bruna, vertaald door Irene van de Mheen).
Soms lees je een boek waar je alleen maar ademloos in door kunt blijven lezen, op het puntje van je stoel zit om erachter te komen hoe het verder gaat, waarbij je wordt verbaasd door de prachtige onderliggende lagen en ieder hoofdstuk wel een moment heeft dat aanzet tot denken. Iets dat Lorena Salazar Masso met haar debuutroman ‘De rivier is een wond vol vissen’ voor elkaar heeft gekregen. De Colombiaanse schrijfster verbaasd, verrast en verwonderd met haar roman!
In ‘De rivier is een wond vol vissen’ maken we kennis met een jonge moeder die samen met haar zoontje per kano de Atrato-rivier in Colombia afreist. Samen zijn ze op weg naar zijn biologische moeder. Hiervoor zullen ze wel het een en ander moeten overwinnen. Masso brengt ons met deze roman, die tegen het literaire aanzit, een prikkelend verhaal, waarin ze een blik werpt op onderwerpen als: wortels, angst, gemeenschap en moederschap. De rivier waar de jonge moeder en haar zoontje over varen vormt een metafoor voor het leven, dat gaat met ups en downs. Aan de hand hiervan tekent Masso hun verhaal op, waarbij ze veel aandacht besteedt aan de emoties die leven bij de personages. Ze schrijft het verhaal vanuit de ik-vorm op, waarmee ze ons dicht in de buurt brengt van de jonge moeder en haar zoontje. We gaan als het ware als een derde persoon met hen op reis.
‘Prikkelend, pakkend en emotioneel!’
Masso beschikt over een prachtige gedetailleerde schrijfstijl waarmee ze ons een goed beeld geeft van Colombia en de reis die de moeder en haar zoontje maken. Ze beschrijft de gebruiken en gewoontes van het land, hoe de mensen eruit zien, wat ze dragen, hoe ze zich gedragen en wat ze bezighoudt. Daarmee schetst ze ons een beeld van het land dat ze zelf kent. Daarbij schuwt ze geen onderwerp, zo laat ze onder andere de invloed van geweld in het land zien. Agressie die door de geschiedenis van het land loopt en nog steeds wordt ingezet om bepaalde doelen te behalen. Masso schijnt hier een licht op, maar wordt niet belerend. Als een omstander beschrijft ze de situaties, zonder daarbij duidelijke oplossingen aan te dragen. Wel laat ze onderliggende boodschappen een mooie rol spelen in het verhaal, zo laat ze zien hoe sterk de relatie tussen een moeder en haar kind kan zijn, hoe belangrijk het is om je eigen doelen na te jagen en te geloven in jezelf. Deze boodschappen komen vooral in het negende en laatste hoofdstuk goed aan bod, waarbij Masso afstapt van de verhaallijn over de reis en diep in de emoties van haar personages duikt. Dat ‘De rivier is een wond vol vissen’ dan ook een emotionele roman is, mag zeker zijn. Dit verhaal ontroert en raakt diep.
‘De rivier is een wond vol vissen’ is een van de pakkendste debuutromans die ik in lange tijd heb gezien. Het is prikkelend door de onderwerpkeuze die Masso met veel precisie naar papier heeft vertaald, het beklijft door de emotionele diepgang in het verhaal en de pakkende manier van verhaalvertelling. Een verhaal dat keer op keer herlezen moet worden!