Nicholas Sparks, inmiddels mogen we hem toch wel de godfather van de prachtige emotionele boeken noemen, die beklijven en je keer na keer opnieuw wilt lezen. Dit najaar brengt de schrijver ons wederom een pareltje van zijn hand met ‘De wens‘.
‘Voor Maggie Dawes was 1996 het jaar waarin alles veranderde. Op zestienjarige leeftijd werd ze weggestuurd om bij een tante te gaan wonen die ze nauwelijks kende, op een afgelegen eiland in North Carolina. Ze voelde zich hier eenzaam en ellendig, totdat haar tante haar voorstelde aan Bryce Trickett, een van de weinige andere tieners op het eiland. Bryce was behalve knap ook een leuke, oprechte jongen. Hij liet haar zien dat er genoeg was om van te houden in het winderige stranddorpje, zelfs buiten het hoogseizoen. En hij leerde haar fotograferen, een passie die ze de rest van haar leven zou behouden.
Drieëntwintig jaar later is Maggie een gerenommeerde reisfotograaf en woont ze in New York City. Ze verdeelt haar tijd tussen het runnen van een succesvolle galerie en het fotograferen van afgelegen en iconische plekken over de hele wereld. Maar dit jaar is ze onverwacht thuis tijdens de feestdagen, worstelend met een ontnuchterende medische diagnose. Ze wordt gaandeweg afhankelijker van haar jonge assistent en begint steeds meer op hem te leunen. Terwijl ze samen de laatste dagen van het jaar aftellen, vertelt Maggie hem over een kerst tientallen jaren terug – en over de liefde die haar leven voorgoed veranderde.‘ (Uitgebracht door Boekerij, vertaald door Tasio Ferrand).
The Notebook, A Walk to Remember en mijn persoonlijke favoriet The Last Song, stuk voor stuk boeken van Nicholas Sparks waarvan de covers inmiddels bijna loslaten van de boeken door de vele keren dat ik ze heb gelezen. Als er dan ook een nieuw boek van Sparks uitkomt kan ik niet wachten om het te lezen. Dit jaar combineert de schrijver een van mijn favoriete jaargetijde (winter en kerst) met een hartbrekend mooi verhaal. Een verhaal zoals we het van Sparks gewend zijn: houd de tissues maar bij de hand!
In ‘De wens’ maken we kennis met de getalenteerde fotografe Maggie, na jaren van hard werken om van haar passie haar beroep te maken, heeft ze eindelijk bereikt wat ze wilde: een succesvolle galerie runnen en daarnaast aan de slag als fotograaf. Een heftige medische diagnose maakt dat haar leven tot stilstand wordt gebracht en Maggie voor het eerst in jaren haar eigen verleden gaat verwerken, samen met haar nieuwe assistente die de verhalen uit haar verleden aanhoort. Al blijkt ook hij zo zijn eigen achtergrond te hebben. Sparks brengt ons een hoofdpersonage zoals we van hem gewend zijn: vriendelijk, met doorzettingsvermogen en iemand met het hart op de juiste plek. Maar met Maggie neemt hij het een stapje verder, we gaan de verdieping in en leren meer over haar verleden en de gevolgen hiervan op het heden. Sparks zet in zijn boeken personages neer die menselijk worden en waar je als lezer een band mee vormt, iets dat ook zeker opgaat voor Maggie in ‘De wens’. Je leeft niet alleen met haar mee, nee je pinkt een traantje weg op de momenten dat het even niet meezit en lacht een paar pagina’s later met haar mee als ze de draad weer oppakt.
Sparks brengt ons een verhaal dat is geschreven in twee verschillende vertelstijlen, waarbij we continu schakelen tussen heden en verleden. Een succesvolle formule die we eerder hebben gezien in boeken als ‘The Notebook’ en ‘The Longest Ride’. En ook in ‘De wens’ werkt deze manier van verhaalvertelling weer perfect. We krijgen als het ware te maken met een verhaal in een verhaal, waarin we het verleden van Maggie ontrafelen. Om vervolgens weer te schakelen naar het heden, waar je ziet wat het verleden voor invloed heeft. Daarbij schuwt de schrijver ook geen een onderwerp. Zo besteedt hij onder andere aandacht aan: tienerzwangerschappen, adoptie, ziektes en ook rouwen. Onderwerpen die in het echte leven ook naar voren kunnen komen en dit boek een realistische laag meegeven. Waarbij Sparks als geen ander weet hoe belangrijk het is om het effect van deze gebeurtenissen op de personages naar voren te brengen. Zo zien we Maggie een mooie emotionele groei maken in het boek, die het daarom alleen al waard maakt om het in één zit uit te lezen.
‘Een echte Sparks klassieker!’
Over Sparks schrijfstijl kan ik inmiddels kort zijn, na zoveel boeken is deze om door een ringetje te halen zo goed. Waar we een aantal jaren terug een kleine dip zagen in zijn verhaalvertelling die vooral erg negatief aanvoelde, brengt Sparks ons nu weer boeken waarin hoop voorop staat. Een onderwerp dat wordt bijgevallen door zijn gedetailleerde schrijfstijl die op sommige momenten haast poëtisch is. Sparks weet als geen ander hoe hij een verhaal moet vertellen en doet dit in ‘De wens’ ook weer met verve.
‘De wens’ is een prachtig boek van de hand van Sparks, dat straalt door het krachtige hoofdpersonage, de mooie manier van verhaalvertelling van Sparks die wederom wordt getypeerd door zijn traditionele manier van het vertellen van een verhaal vanuit twee tijdsmomenten. En de emoties die Sparks met dit boek weer weet los te maken, ik heb een heel pakje tissues er doorheen gewerkt met het lezen van dit boek. All the feels!