‘Een verhaal voor iedereen die zich wel eens verloren heeft gevoeld’, zo wordt het nieuwe boek van Amy Lavelle omschreven. Een boek dat een hartverscheurend, tranentrekkend en intens verhaal bevat. Maak kennis met ‘Eigenlijk helemaal niet goed’.
‘Hannah is achtentwintig jaar wanneer haar moeder een ongeluk krijgt, met spoed naar het ziekenhuis wordt gebracht en nooit meer wakker wordt. Haar eerste instinct? Haar moeder bellen. Terwijl Hannah de rots in de branding voor haar emotioneel instabiele vader en chaotische zusje moet zijn, leert ze cruciale levenslessen die haar moeder haar nooit verteld heeft, zoals:
– Hoe je een begrafenis plant
– Hoe je een plafond schoonmaakt
– Hoe je de confrontatie met je angsten aangaat
– Hoe je op een tandem rijdt
– Hoe je moeder moet zijn
Maar er is één les die Hannah graag van haar moeder had geleerd: als je net de persoon bent verloren die alles een betekenis gaf, hoe moet je dan in hemelsnaam jezelf vinden?’ (Uitgegeven door The House of Books, vertaald door Marjet Schumacher).
Van de ene op de andere dag een dierbare verliezen, voor velen van ons zal dat het meest verschrikkelijke zijn dat ons kan overkomen. Al helemaal als het om een ouder gaat, iemand die je je hele leven kon bellen als je even hulp nodig had of om een praatje te maken. Het overkomt Hannah in het nieuwe boek van Amy Lavelle als ze haar moeder plotseling verliest. Een zware tijd breekt aan, waarin Hannah haarzelf opnieuw zal moeten uitvinden.
Bij het zien van de cover van dit boek was ik meteen benieuwd naar het verhaal erachter. De cover geeft je meteen een feelgood gevoel, van een middag op de bank met een boek waar je met een fijn gevoel de pagina’s van omslaat. Maar dit ogenschijnlijke feelgoodverhaal is juist ontzettend intens, zal je raken en zul je met tranen in je ogen lezen. In ‘Eigenlijk helemaal niet goed’ maken we kennis met Hannah, een vrolijke, aardige eind twintiger die het leven op rolletjes heeft. Totdat ze wordt overvallen door het overlijden van haar moeder. Haar moeder die altijd voor haar klaar stond, haar klankboord was en eigenlijk ook haar beste vriendin. Tijd voor Hannah om haarzelf opnieuw uit te vinden en de zoektocht te beginnen naar wie ze is zonder haar moeder om op terug te vallen. Een zoektocht waar je als lezer vanaf de eerste pagina deelgenoot van wordt gemaakt, alsof je zelf naast Hannah staat en ziet hoe ze worstelt met het verlies van haar moeder, hoe ze haarzelf probeert bij elkaar te rapen en er voor haar familie te zijn. We worden dichtbij haar in de buurt gebracht doordat het verhaal vanuit de ik-vorm is opgetekend en daarmee mooi open en kwetsbaar is geworden.
‘Diepgaand, intens en kwetsbaar’
Lavelle mogen we roemen om haar manier van schrijven, want jeetje wat heeft deze schrijfster een prachtige schrijfstijl. Het wordt getypeerd door diepgaande dialogen, gedachtengangen en innerlijke mijmeringen. Hoe feelgood de cover van het boek dan ook mag zijn, de verhaallijn zelf heeft Lavelle meer richting de diepgaande roman geschreven. Waarbij ze ons hier en daar ook verrast met een humorvolle noot in het verhaal, een mooie manier om ook luchtigheid erin te brengen. Daarnaast weet Lavelle een mooi licht te schijnen op wat het is om over iemand te rouwen, hoe iedereen dat op zijn eigen manier doet en daar ook de tijd voor moet en mag nemen. De schrijfster slaat een brug van herkenning en begrip en weet dit prachtig te verweven in het verhaal.
‘Eigenlijk helemaal niet goed’ geeft ons een open, kwetsbaar en eerlijk beeld op hoe het is om over iemand te rouwen. Hoe lastig het kan zijn om door te gaan als je een dierbare bent verloren. En hoe krachtig mensen zijn die dit dagelijks weer op hun eigen manier doen. Een verhaal dat prachtig is geschreven, diepgaand en pakkend is!