‘Een wervelende biografische zoektocht, waarin wij meer en meer van onszelf zullen herkennen.’ Zo wordt het boek van Nederlandse schrijver en regisseur Koos Terpstra, ‘Het eiland‘ omschreven. En ik kan je zeggen, dit is een verhaal zoals je het nog nooit hebt gelezen.
Waar begin je een zoektocht naar je jeugd? Wat is belangrijk? Hoe betrouwbaar zijn herinneringen? Een man gaat op zoek naar zijn jeugd op het eiland Texel. De enige zekerheid die hij heeft is dat het eiland het eiland was en is: waar de zee begint kun je niet verder, waar de zee begint houdt het eiland op. Hij reist van heden naar verleden en terug, puzzelend en fantaserend. Een familiegeschiedenis, een herinnering, een anekdote, een ontmoeting, een historisch feit of een reunie; telkens vindt hij een nieuwe invalshoek, telkens vindt hij een nieuwe waarheid, en langzaam bouwt het verhaal zich op.
Als je ieder jaar als boekliefhebber een stuk of vijftig boeken leest dan sta je niet meer van ieder exemplaar te kijken. Hoewel ik in ieder boek iets moois zie, een schrijver heeft er immers maanden (soms zelf jaren) hard aan gewerkt, hebben verhaallijnen soms wat overlap en zie je plottwisten geregeld aankomen. Een boek tegenkomen dat je compleet verrast is dan ook uniek. Afgelopen week gebeurde dat toen ik ‘Het eiland’ van Koos Terpstra las. Een verhaal dat voelt als een lange mijmering van de schrijver, dat weet te pakken, te ontroeren, te raken en je aan de pagina’s gekluisterd houdt.
‘Het verhaal leest als een lange mijmering van de schrijver, dat weet te pakken, ontroeren en raken’
Terpstra zet met ‘Het eiland’ een pakkend, prikkelend relaas neer waarin het voor veel lezers niet zal ontbreken aan raakvlakken. De schrijver gaat terug naar het, door hem zo geliefde eiland Texel, waar hij is opgegroeid. Daar gaat hij op zoek naar zijn jeugd. In relatief korte hoofdstukken vertelt Terpstra met zijn eigen beeldende, poëtische pen over zijn jeugd en het leven daarna. Thema’s al familie, opzoek gaan naar jezelf, reflecteren op jezelf komen prachtig aan bod. Maar daarnaast voelt dit verhaal ook als een waardige ode aan het mooie Texel. De schrijver neemt je namelijk mee door de straten van het eiland, vertelt over de verhalen die schuilgaan achter de huizen. Maar ook over zijn vertrek uit een door hem zo geliefde plek. ‘Op een dag is het avontuur ten einde. Op een dag is je jeugd ten einde. De tijd gaat sneller, de afstanden worden korter. Ik moest wel weg. Om het te behouden. Texel zien alsof ik het voor ’t eerst zag.’
Met ‘Het eiland’ weet Terpstra te verrassen en de lezer vanaf de eerste pagina mee te nemen. Hoewel het niet een allerminst vriend zal zijn, het neigt veel naar literatuur en poëzie en daardoor zijn sommige hoofdstukken ietwat moeilijk te begrijpen, zal het de lezer met de lange adem weten te inspireren, aan het denken zetten. Ik kan dan ook niets anders zeggen dan dat ik dit boek zeker een aanrader vindt.
Heb jij ‘Het eiland’ ook gelezen? Laat weten bij de reacties wat jij van het verhaal vindt.
