Recensie: ‘Het eiland van de verdwenen bomen’, Elif Shafak

Een vijgenboom die een hele familiegeschiedenis aan elkaar knoopt. Het vormt het begin van de zoektocht van Ada naar het ontrafelen van de geheimen van haar familie in het nieuwe boek van Elif ShafakHet eiland van de verdwenen bomen‘.

‘Cyprus, 1974. Kostas en Defne ontmoeten elkaar heimelijk in de plaatselijke taverne, onder de vijgenboom die door een holte in het dak omhoog groeit. Dat is de enige plek waar zij, een Turkse, en hij, een Griek, elkaar ongezien kunnen treffen. Dan breekt de oorlog uit. Kostas wordt naar een oom in Londen gestuurd, Defne blijft achter. Tientallen jaren later probeert hun dochter Ada, na de dood van haar moeder, de geheimen van haar familie te ontwarren. Het enige aanknopingspunt dat Ada heeft, is een vijgenboom die in de achtertuin groeit.’ (Uitgegeven door uitgeverij Nieuw Amsterdam, vertaald door Manon Smits).

Ze is één van de meest gelezen auteurs van Turkijen, die floreerde met boeken als ’10 minuten, 38 seconden’ waarin haar beeldende schrijfstijl je telkens weet mee te nemen naar een nieuw pakkend verhaal. Schrijfster Elif Shafak brengt ons dit najaar het intense verhaal ‘Het eiland van de verdwenen bomen’, dat je aan de pagina’s gekluisterd zal houden. Zeker omdat een deel van het verhaal vanuit het perspectief van een vijgenboom is geschreven, die de wereld om zich heen in zich opneemt, observeert en doeltreffend weet samen te vatten.

We beginnen dit verhaal als Ada een schoolopdracht krijgt om een volwassen familielid te interviewen, alleen wonen haar familieleden in Cyprus. Dat weerhoudt haar er niet van om een kijkje te nemen in de geschiedenis van haar familie en daarmee de geheimen te ontwarren die al jaren niet meer boven water zijn gekomen. Shafak brengt ons het verhaal vanuit meerdere perspectieven, waarbij we goed kennismaken met Ada, erachter komen wat zij belangrijk vindt in het leven en hoe haar geschiedenis daar een rol in speelt. Daarnaast lezen we het verhaal over haar ouders vanuit het perspectief van de vijgenboom, wat een mooie afwisseling geeft. De schrijfster speelt met de perspectieven door een jong, enigszins naïef op sommige momenten, personage, te combineren met een krachtige, wijze, oude vijgenboom die al vele jaren de ene naar het andere liefdesverhaal heeft zien ontstaan. De twee perspectieven zorgen voor een mooie balans, die fijn op elkaar aansluiten en elkaar aanvullen.

‘Het eiland van de verdwenen bomen’ is een adembenemend mooi werk van Shafak!

Shafak’s schrijfstijl is zoals we van haar inmiddels gewend zijn, prachtig beeldend haast op het poëtische af. Dit is vooral te vinden in de hoofdstukken die ze schrijft vanuit de vijgenboom waarin ze een prachtig staaltje schrijverschap laat zien. De schrijfster neemt je mee in de scenes, maakt ze zichtbaar en dat niet alleen. Shafak heeft een schrijfstijl die is doorspekt met zintuigelijke waarnemingen waardoor je haast het idee hebt dat je de geuren om je heen kunt ruiken, de geluiden kunt horen en de gebeurtenissen kunt zien. Deze beeldende schrijfstijl wisselt ze af met een meer vlotte schrijfstijl op de stukken die ze vanuit het perspectief van Ada schrijft. Hiermee stelt de schrijfster haar schrijfstijl in dienst van het verhaal en diens personages, wat zorgt dat het niet alleen fijn leest, maar je ook helemaal meevoert in het moment.

‘Het eiland van de verdwenen bomen’ is een adembenemend mooi werk van Shafak. Het spel tussen de perspectieven, de culturele aspecten die met respect worden meegenomen in dit verhaal, en de pakkende verhaallijn zorgen voor een verhaal om nooit te vergeten. Ik ben benieuwd wat deze schrijfster ons nog meer gaan brengen aan overtuigende verhalen!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.