Liefde voor de zee kan ver gaan. Elisabeth Marain geeft met haar tiende roman ‘Het is stil waar het niet waait‘ een kijkje in het zeevaart leven, wat je daarvoor moet opgeven en de liefde voor de zee.
Twee families, het gewelddadige gezin waar Gustave opgroeit en het warme nest van Julia, verstrengelen tegen de achtergrond van de Eerste Wereldoorlog. Ze worden verliefd en trouwen, maar Gustave heeft nog een andere liefde: de zee. Hij kan zijn droom om zeeman te worden niet opgeven, Julia legt zich hierbij neer . Hun relatie is hartstochtelijk, maar ook uitputtend. Het gezin breidt zich uit, Gustave voert voortdurend strijd om een balans te vinden tussen zijn twee grote liefdes. Wanneer de Tweede Wereldoorlog uitbreekt, mist het gezin de kans om de oversteek naar Engeland te maken. Gustave voelt zich gedwongen om voor de Duitse bezetter te werken om zijn gezin te onderhouden. Na de bevrijding wordt hij hiervoor afgestraft. Hij kiest uiteindelijk voor een baan als kapitein in de hoop dat de vrijheid die de zee hem biedt, kan opwegen tegen het vreselijke stigma dat hem op het land achtervolgt.
Het eerste wat mij opvalt aan het boek is de mooie vormgeving van het boek, en dan met name het minimalistische ervan. Over het zwarte van het kaft zijn in het donkerblauw golven getekend die in een rondje draaien om de titel van het boek. Meteen zet dit de sfeer voor het verhaal. De zee speelt een belangrijke rol in het verhaal. Hoofdpersoon Gustave’s grootste liefde is de zee. Hij zet alles aan de kant om de zee een zo groot mogelijke rol in zijn leven te laten spelen. Maar als hij verliefd wordt op de levenslustige Julia moet hij zijn aandacht tussen de twee verdelen. Een moeilijke opgave voor Gustave, je ziet hem steeds meer aftakelen als hij niet bij zijn geliefde zee kan zijn. Marain beschrijft dit verhaal vanuit het hij/zij-perspectief. Hierdoor krijg je een goed beeld van de gevoelens van Gustave.
Als lezer krijg je een exclusief kijkje in de zeevaart en wat het met een partner van de zeevaarder doet om vaak in onzekerheid te leven
De andere hoofdpersoon in het verhaal is Julia. Een levenslustige jonge vrouw die tot over haar oren verliefd wordt op Gustave. Je ziet Julia van vrolijke tiener veranderen in een volwassen vrouw met verantwoordelijkheden. Die verantwoordelijkheden vallen haar zwaar en voornamelijk ook omdat Gustave vaak schittert door afwezigheid. Met Julia bouw je als lezer een band op, je begrijpt haar angst om haar man te verliezen, de druk die de kinderen brengen als je er helemaal alleen voor staat en haar hartstochtelijke liefde voor haar man. Marain weet dit met veel precisie te beschrijven, alsof je er zelf bij bent.
‘Het is stil waar het niet waait’ is een zeer emotioneel boek. Als lezer krijg je een exclusief kijkje in de zeevaart en wat het met een partner van de zeevaarder doet om vaak in onzekerheid te leven. Het boek leest als een soort dagboek, voornamelijk door de brieven die Julia en Gustave naar elkaar schrijven als ze niet samen zijn. Als je houdt van een verhaal over hartstochtelijke liefde, de liefde voor een passie en de heersende complexiteit van het leven dan is dit boek zeker een aanrader!
Het jij ‘Het is stil waar het niet waait’ ook gelezen? Laat weten bij het commentaar wat je ervan vond.