Nadia is twee als haar moeder haar gezin in de steek laat. Overgebleven met haar zusje en vader die voor de VN werkt, woont ze op plekken over de hele wereld. Maar echt ‘aarde’ doet ze op geen een plek. Tijd om een duik te nemen in haar roots en te ontdekken wie ze echt is in ‘Naschokken‘. Schrijfster Nadia Owusu zet een krachtig debuut neer dat aan het denken zet!
‘Als Nadia twee is, laat haar Armeens-Amerikaanse moeder hun gezin in de steek. Nadia blijft achter met haar kleine zusje en hun Ghanese vader, die als ambtenaar bij de Verenigde Naties werkt. Ze bewonen plekken over de hele wereld: Rome, Dar es Salaam, Kumasi en Londen. Nadia spreekt meerdere talen en heeft meerdere thuislanden. Ze vraagt zich af of ze Europees, Afrikaans of Amerikaans is. Of niets van dat alles? Als haar vader overlijdt, voelt Nadia zich meer dan ooit ontworteld en alleen.’ (vertaald door Anne Jongeling)
Eerlijk, ontwapenend en intens. Drie woorden die zeker passen bij het debuut van Nadia Owusu. De schrijfster duikt in haar verleden en neemt je als lezer aan de hand mee in de zoektocht naar haar identiteit, familiebanden en verbondenheid in haar directe omgeving, maar ook in onze maatschappij als geheel. Het levert een prachtig memoir op die je alleen maar ademloos kunt lezen.
Owusu steekt het boek vanaf de eerste pagina meteen krachtig in. We beginnen het boek als ze zeven is in Rome en vertelt over haar moeder. Owusu’s moeder verliet toen de schrijfster nog maar twee jaar was het gezin. Samen met haar zusje en haar vader die voor de VN werkte reisde Owusu over de hele wereld. Ze kwam in landen als Ghana, Amerika, Italië en Ethiopië terecht, maar het gemis van haar moeder die toongevend is voor Nadia’s eigen identiteit, is groot. Owusu kan niet aarden in de landen waar ze terecht komt. Wie is ze, waar hoort ze bij en wie wil ze zijn? Het zijn vragen die door haar hoofd spoken. Door de mensen om haar heen wordt ze altijd als anders gezien, voor het ene land is ze te licht om erbij te horen qua huidkleur, voor het andere land te donker. Dagelijks krijgt ze te maken met racisme. Owusu zet een ijzersterk memoir neer waar ze deze onderwerpen onderzoekt en gezamenlijk met de lezer op zoek gaat naar haar ware identiteit. Dit doet ze op een openhartige manier, ze maakt je deelgenoot van de situaties die ze heeft beleeft, deelt haar gedachtes en reflecteert.
‘Openhartig, ontwapend en mateloos interessant’
Owusu werpt niet alleen een blik op haar eigen geschiedenis, maar ook op die van haar ouders en overgrootouders. Zo lezen we over de verschillende culturen die de schrijfster kritisch onder de loep neemt, maar ook de invloed die dit heeft op haarzelf en haar familie. Haar beeldende schrijfstijl triomfeert in het boek, zo schrijft ze: ‘Het idee dat wortels die bevrijdend kunnen werken is niet logisch, maar wie geen verleden, land, familie en moeder heeft, leeft in een ontankerd heden. We moeten een plek hebben om onze beenderen te begraven, anders zullen we daar altijd naar blijven zoeken.”
Wat dit boek echter vooral zo krachtig maakt is dat Owusu haarzelf vrij maakt van de stigma’s waar ze mee te maken kreeg, de beklemmende adviezen die ze ogenschijnlijk zou moeten opvolgen en een verhaal neerzet waarin een vrouw laat zien dat ze haar eigen identiteit kiest. Waarin ze zelf besluit wat ze meeneemt van haar voorouders en ouders. De schrijfster zet dit kracht bij door haar verhaal aan de hand van ‘naschokken’ van een aardbeving te beschrijven, waarmee ze een krachtig metafoor heeft gevonden om haar verhaal te beschrijven. We krijgen in ons leven allemaal te maken met ‘naschokken’ van gebeurtenissen, het is aan ons om te kijken hoe we hier mee om willen gaan.
‘Naschokken’ is een prachtig debuut waarin alles aan bod komt: interessante onderwerpkeuze, geweldige schrijfstijl en een reis waar je zelf veel inspiratie uit kunt halen.
