Na de schitterende filosofische roman ‘De Buitenjongen’ is verhalenkunstenaar Paolo Cognetti terug met een nieuwe verhaal. Dit keer over de intrigerende Sofia, in ‘Sofia draagt altijd zwart‘. Kan het tippen aan de voorgaande boeken?
‘Sofia zou zo graag gelukkig zijn, maar draagt toch altijd zwart. Op haar tiende droomt ze er nog van het liefje van een piraat te worden, maar op haar zestiende neemt ze een overdosis pillen en wordt ze opgenomen in een kliniek. En op haar achttiende volgt ze een prestigieuze theateropleiding in Rome, om vervolgens in New York te belanden als een van de vele jonge actrices die hopen ontdekt te worden. Maar uiteindelijk is Sofia altijd op de vlucht, voor haar vrienden, voor haar ouders, voor haar geliefden en bovenal voor zichzelf.‘
Zodra er een boek van Paolo Cognetti uitkomt maakt mijn hart toch altijd wel een klein sprongetje. Deze schrijver weet als geen ander hoe hij een boeiend, geweldig geschreven verhaal neer moet zetten waarbij hij belangrijke levensvragen tersluiks in het verhaal verwerkt. Het zal geen verrassing zijn dat ‘Sofia draagt altijd zwart’ zeker niet onderdoet voor deze omschrijving. Al ontdekken we ook een hele andere kant van Cognetti in dit boek.
Het verhaal van Sofia staat centraal, haar moeizame tocht naar volwassenwording die Cognetti met veel diepgang beschrijft. Een insteek die we van hem gewend zijn en het eigenlijk altijd ook wel goed doet, maar Cognetti neemt het in dit verhaal een stapje verder. Waar in de vorige boeken het verhaal van een man/jongen centraal stond, wordt het verhaal nu vertelt vanuit het perspectief van een meisje, een jonge vrouw die volwassen wordt. Hierbij geeft de schrijver niet alleen haar verhaal weer, maar gaat hij ook in op haar familie. Dit geeft je als lezer inzichten in de familiebanden, gebeurtenissen uit het verleden die Sofia hebben gevormd tot wie ze is.
‘Sofia draagt altijd zwart’ schittert door de schrijfstijl van de schrijver’
Cognetti zet met ‘Sofia draagt altijd zwart’ een prachtig, ontroerend en sterk vertelt verhaal neer. Dat schittert door de schrijfstijl van de schrijver. Hij heeft wederom oog voor detail, maar bezit over een vlotheid in het schrijven waardoor je uren kunt lezen zonder dat je het doorhebt. De schrijver weet kleine handelingen van zijn personages mateloos interessant te maken, zo schrijft hij: ‘Om te laten zien dat ze zich dat precies herinnert, opent Sofia de voordeur en posteert zich op de drempel. Eenmaal volwassen zal ze die scène in andere ruimtes naspelen en het publiek het kind van die avond tonen. Haar schouders tegen de deurpost, haar handen weggestopt achter haar rug en haar borst vooruit, op precies dezelfde manier als ze haar moeder, sinds ze in Lagobello zijn gearriveerd, haar vader ziet opwachten. Een parodie op ‘de echtgenote’, die nog grotesker wordt door de bril die ze draagt, het rechter glas afgeplakt om haar schele oog te corrigeren.’ Een beeldende, sprankelende schrijfstijl die je aan het boek gekluisterd houdt.
‘Sofia draagt altijd zwart’ is een waardige opvolger in de reeks uitmuntende boeken die Cognetti op zijn naam heeft staan. Een ontroerend, prachtig geschreven verhaal. Maar vooral een verhaal dat nog lang zal bijblijven en kan dienen als een voorbeeld voor toekomstige schrijvers die van ieder geschreven woord van deze grootmeester kunnen leren.
Heb jij ‘Sofia draagt altijd zwart’ ook gelezen? Laat weten bij de reacties wat jij van dit boek vindt!
