Met temperaturen die dik in de dertig graden lopen is er niets fijners dan lekker in de tuin met een fijn boek. Het liefst een boek dat helemaal bij de setting past. Afgelopen maand bracht Emily Henry haar roman ‘Stranddagboek’ uit, een heerlijk verhaal dat overtuigt vanaf de eerste pagina.
‘January is een hopeloze romanticus die vertelt over haar leven alsof ze in haar eigen feelgoodromans figureert. Gus is een serieus en literair type die gelooft dat ware liefde een sprookje is. Maar January en Gus hebben meer gemeen dan je zou denken. Ze zijn allebei blut. Ze hebben een gigantisch writer’s block. En ze moeten een bestseller schrijven voor de zomer voorbij is. Op een avond sluiten ze de weddenschap om elkaars boek schrijven, met het risico dat als ze in elkaars huid kruipen hun leven voorgoed verandert. Maar er wordt niemand verliefd. Beloofd.’
Ik hou van een romantische read in deze tijd van het jaar. Een boek waar je bij weg kunt zwijmelen, met de nodige diepgang en uiteraard een sprankje humor. Toen ik las dat ‘Stranddagboek’ uitkwam, waar deze beschrijving helemaal op van toepassing is, was ik dan ook meteen benieuwd. De verwachtingen waren hoog, en Henry maakt ze helemaal waar. ‘Stranddagboek’ is een heerlijk feelgood verhaal, met een mooie gelaagdheid, die je niet meer weg kunt leggen (ik las het verhaal in één dag uit, omdat ik moest weten hoe het zou eindigen haha).
In ‘Stranddagboek’ maken we kennis met January, een fijn maar ook zeker complex personage. Na het overlijden van haar vader erft ze zijn strandhuis, maar daarmee openbare zich ook een flink aantal geheimen die January’s leven flink op de kop zetten. De romanticus in haar drijft steeds verder weg totdat Gus ten tonele verschijnt. Met January zet Henry een pakkend personage neer waar je vanaf de eerste pagina een band mee voelt. Je wordt dichtbij haar gedachtes gebracht, doordat de schrijfster deze als een soort voice over opschrijft, leert haar goed kennen door de gesprekken die ze met Gus voert. Henry zet een personage neer waarvan je wilt weten hoe haar verhaal verloopt, krijgt ze haar happily ever after of verliest ze haarzelf in het verdriet om haar vader? Die tweestrijd maakt dat je met January meeleeft.
‘Een droomdebuut!’
Henry, die debuteert met dit boek, beschikt over een fijne vlotte pen doorspekt met humor. Hiermee houdt ze de vaart goed in het verhaal. Het is haar humor die door het verhaal sijpelt die ervoor zorgt dat het geen ‘het glazuur springt me van de tanden’ verhaal is geworden, maar het een fijne Nicholas Sparks achtige flow heeft. Dit is ook toe te dichten aan haar geweldige onderwerpkeuzes die ze keer op keer naadloos in het verhaal weet te werken. Zo zien we onderwerpen als: overspel, een gebroken hart, rouwen en opkomen voor jezelf voorbij komen. Henry heeft daarmee ook een realistisch verhaal neergezet, waarbij je soms het idee hebt dat een goede vriendin haar verhaal tegen je vertelt.
Ik ben meer dan positief verrast door ‘Stranddagboek’, naast het feelgood element van het verhaal heeft het ook een fijne emotionele kant die dit verhaal meer diepgang geeft. Henry stapt van de gebaande paden af en creëert een verhaal dat niet alleen leest als een trein, maar je keer op keer ook weet te raken. Ik kan niet wachten totdat ik een volgend boek van haar hand kan lezen, want als er een ding als een paal boven water staat: Henry kan als geen ander een verhaal vertellen en staat vanaf nu op mijn lijstje met favoriete schrijfsters!
Heb jij ‘Stranddagboek’ ook gelezen? Laat weten bij de reacties wat jij van dit boek vindt.
