Soms kom je een boek tegen waar je na het lezen van het eerst hoofdstuk van weet ‘dit wordt er een om nooit te vergeten’. Vandaag verschijnt het Engelse ‘The One Hundred Years of Lenni and Margot‘, van Marianne Cronin bij uitgeverij Penguin UK. Een boek dat ontroert, raakt door de pakkende diepgang en ontwapende dialogen.
‘Life is short. No-one knows that better than seventeen-year-old Lenni living on the terminal ward. But as she is about to learn, it’s not only what you make of life that matters, but who you share it with.
Dodging doctor’s orders, she joins an art class where she bumps into fellow patient Margot, a rebel-hearted eight-three-year-old from the next ward. Their bond is instant as they realize that together they have lived an astonishing one hundred years.
To celebrate their shared century, they decide to paint their life stories: of growing old and staying young, of giving joy, of receiving kindness, of losing love, of finding the person who is everything. As their extraordinary friendship deepens, it becomes vividly clear that life is not done with Lenni and Margot yet.‘
‘Het leven is kort, probeer van iedere dag een memorabele te maken’, een zin die we allemaal wel eens hebben gehoord. Voor hoofdpersoon Lenni uit ‘The One Hundred Years of Lenni and Margot’ is het leven daadwerkelijk kort. Ze is zeventien jaar en terminaal ziek. Maar dat weerhoudt haar er niet van om iedere dag vol te beleven, samen met haar nieuwe vriendin de 83-jarige Margot.
Cronin steekt het verhaal meteen ijzersterk in met een proloog waarin ze de situatie van Lenni uiteen zet. We lezen wat haar diagnose is, waar ze zich momenteel bevindt en wat ze daar van vindt. Een proloog dat, hoewel de zwaarte van de situatie meteen duidelijk wordt, doorspekt is met humor en luchtigheid. Cronin zet daarmee de toon voor het verhaal dat zich daarna ontvouwt. Een verhaal dat pakt vanaf de eerste pagina, ontroert maar vooral straalt door de prachtige personages die de schrijfster heeft opgevoerd. We maken kennis met Lenni en Margot op een kwetsbaar moment in hun leven. Beide zijn aan het eind van hun leven en besluiten om hun gezamenlijke honderd jaar te vieren door honderd schilderijen te maken die hun leven laten zien. Terwijl de twee aan de gang gaan vertellen ze elkaar verhalen en worden we zo meegenomen in hun leven.
‘Een boek over de kracht van vriendschap’
Cronin maakt gebruik van meerdere flashbacks, waarmee we vooral Margot goed leren kennen. We lezen over haar vroege jeugd, met wie ze trouwde, een kind verloor en uiteindelijk verzeild raakte in criminele activiteiten. Met korte flashbacks worden we hierin meegenomen en krijgen we een inkijkje in de rijke geschiedenis van Margot. Het verhaal van Lenni speelt zich vooral in het heden af en komt tot leven door de gesprekken die ze voert met Margot, maar ook met de pastoor van het ziekenhuis. Cronin schuwt er niet van terug om zogenoemde ’taboeonderwerpen’ te bespreken. Zo laat ze Lenni met een kritische blik naar het geloof kijken en stelt ze dit meerdere malen respectvol ter discussie.
In de ‘The One Hundred Years of Lenni and Margot’ laat Cronin haar talent zien voor het schakelen in perspectieven en bijbehorende vertelstijlen. Zo past ze meer ‘jeugdigere’ taal toe in de hoofdstukken van Lenni en zien we meer bloemrijke omschrijvingen in de hoofdstukken die vanuit Margot worden vertelt. De schrijfster kent haar personages door en zet ze prachtig eigen neer. Maar het is vooral de band die ze tussen de twee personages heeft gecreëerd die ervoor zorgt dat je meerdere malen met tranen in je ogen dit mooie verhaal zult lezen. Hun band ontwikkelt zich gaandeweg het boek voor je ogen en laat die kracht zien van vriendschap die Cronin met verve naar de pagina’s heeft vertaald.
‘The One Hundred Years of Lenni and Margot’ is een verhaal om nog lang te koesteren. Het brengt hetzelfde gevoel teweeg als het vroegere werk van Sparks: ontroering, hoop en vooral veel bewondering voor de kracht van mensen. Cronin heeft een boek geschreven dat uniek is in haar soort.
