Iedere jaren ’90 kid is er waarschijnlijk wel mee opgegroeid, The Princess Diaries van Meg Cabot. Jarenlang volgden we, de enigszins onhandige, Prinses Mia van Genovia via haar dagboeken en uiteraard ook in de gelijknamige films. Schrijfster Meg Cabot besloot tijdens de pandemie een nieuw boek toe te voegen aan de serie: ‘The Quarantine Princess Diaries’.
‘The Quarantine Princess Diaries include previously released entries that Cabot published during the pandemic (now edited and updated with new content), and also two hundred more pages of entirely original, never-before-seen entries, including the princess’s worries over a possible royal affair; a showdown between Mia and Grandmère over the latter’s intended nuptials; the eventual development and distribution of a groundbreaking intranasal vaccine for every citizen in Genovia; and, as always, a royally happy ending.‘ (Uitgebracht door Avon Books)
Als er één serie is die ik vroeger meteen las bij het verschijnen van een nieuw boek, dan is het ‘The Princess Diaries’ wel. Uren heb ik gevuld met het lezen van de dagboeken van de prinses van Genovia. In 2015 kon ik mijn geluk dan ook niet op toen er een nieuw boek in de serie verscheen. Eindelijk konden we lezen over het koninklijke huwelijk tussen prinses Mia en haar verloofde Michael. Het boek had een volwassenere vibe, waardoor het mooi met haar tijd en lezers meeging. Begin dit jaar maakte schrijfster Meg Cabot bekend dat er nog een boek zou verschijnen in de serie. Dit keer rondom de Covid-pandemie met ‘The Quarantine Princess Diaries’. Het verhaal ontstond als een korte blogserie op haar website en is inmiddels een volwaardig boek geworden. Is het net zo geweldig als de eerder verschenen delen? Dat helaas niet, ik vertel je hieronder er meer over.
In ‘The Quarantine Princess Diaries’ volgen we de inmiddels volwassen prinses Mia. Genovia heeft net zoals de rest van de wereld te maken met de Covid-pandemie. Schone taak aan Mia om haar land daar goed doorheen te loodse. Dat terwijl haar oma een midlifecrisis doormaakt, haar man in quarantaine zit vanwege een mogelijke besmetting, hun kinderen zich geen moment zelf kunnen vermaken en haar vader en moeder veelal met zichzelf bezig zijn. Cabot brengt ons vanaf het begin meteen in de chaos die Mia meemaakt. We worden er deelgenoot van gemaakt door de dagboek-manier van verhaalvertelling, waardoor we precies weten wat Mia doormaakt en voelt. Een fijne manier van verhaalvertelling die maakt dat je meteen weer in het verhaal zit. Introductie van de personages, na meer dan acht jaar, is dan ook niet nodig. Het voelt alsof het boek een direct vervolg is op The Royal Wedding. En daarbij zit ook het eerste puntje voor mij. Waar in de vorige boeken Mia nog wel eens wat naïef en kinderlijk kon overkomen, hoopte ik dat ze nu nog meer volwassen was en dit ook terug te vinden zou zijn in het boek. Dit komt helaas niet goed uit de verf. Het hoofdpersonage heeft sinds de voorgaande boeken niet echt een ontwikkeling doorgemaakt, waardoor haar denkbeelden soms wat kinderlijk voelen voor haar leeftijd. Dit maakt ook dat je als lezer niet helemaal met haar mee kunt leven.
‘The Quarantine Princess Diaries weet helaas niet te overtuigen’
Meg Cabot presenteert ons een uber vlotte schrijfstijl, wat maakt dat dit verhaal heerlijk wegleest. Het is echter de verhaalinhoud waar het wat aan schort in ‘The Quarantine Princess Diaries’. Waar dit verhaal eerst in korte stukken werd verteld op het blog van Cabot, waar snel naar plotlijnen wordt toegewerkt, met hier en daar een onverwachtst moment, voelt dat in ‘The Quarantine Princess Diaries’ een beetje geforceerd. Zo maakt de grootmoeder van Mia een midlifecrisis door op latere leeftijd, vol activiteiten die we nooit achter haar personage hadden gezocht. De elegante vrouw is veranderd in een party prinses die niet tot reden vatbaar is. Hoewel dit het verhaal zeker smeuïger kan maken, laat de uitvoering in ‘The Quarantine Princess’ iets te wensen over. Duiding mist, iets dat vaker aan te merken is op dit verhaal, om gedachtes en emoties van bijpersonages goed te kunnen begrijpen.
‘The Quarantaine Princess Diaries’ heeft voor mij dan ook een aantal haken en ogen die wat afbreuk doen aan de serie. De verhaallijn rondom de bijpersonages is niet helemaal goed uitgewerkt waardoor het soms niet te begrijpen is en Mia komt hier en daar wat kinderlijk over waardoor het voor lezers zal voelen alsof ze uit de serie ‘zijn gegroeid’. Desalniettemin voelt de serie wel als een trip down memorylane, waarbij je weer een kijkje neemt in het leven van geliefde personages. Ik hoop dat we binnenkort nog een boek in de serie gaan zien, waarbij Cabot ons wederom verliefd laat worden op deze geweldige serie, waar zoveel potentie inzit om nog meerdere mooie boeken over te schrijven.