Broer en zus, Art en Mimi, zijn altijd erg close geweest. Zeker na het overlijden van hun ouders. Wanneer Mimi verliefd wordt op een mysterieuze man, wordt de relatie tussen broer en zus flink op de proef gesteld. Kunnen ze hun weg terug naar elkaar vinden? We lezen erover in het nieuwe boek van Kara Gnodde ‘The Theory of (Not Quite) Everything‘.
‘Like circles of a Venn diagram, Mimi and Art Brotherton have always come as a pair. Devoted siblings, they’re bound together in their childhood home by the tragic death of their parents.
Art believes that people – including his sister – are incapable of making sensible decisions when it comes to love. That’s what algorithms are for. Mimi knows that her brother is a mathematical genius. But she believes that maths isn’t the answer to everything. Not quite. Especially when it comes to love. Still, when Mimi begins her search for a soulmate, Art’s insistence that she follow a strict mathematical plan seems reasonable. The arrival of Frank, however – a romantic stargazer who is definitely not algorithm-approved – challenges the siblings’ relationship to breaking point. As their equilibrium falters, Art’s mistrust of Frank grows, but so do Mimi’s feelings. Something about Frank doesn’t quite add up, and only Art can see it…’ (Uitgegeven door Pan Macmillan)
Kara Gnodde debuteert met ‘The Theory of (Not Quite) Everything’ in het romangenre, en hoe! Ze zet een verhaal neer dat je aan de pagina’s gekluisterd houdt door de spanning, de prille liefde en de familiebanden die altijd zo sterk waren, maar nu te sterk voelen om een eigen pad te volgen. Tijd om het boek in te duiken!
Gnodde brengt ons twee hoofdpersonages, Art en Mimi. Art is een hoogbegaafde jonge man die het liefst de hele dag bezig is om oplossingen te vinden op zeer complexe formules. Mimi heeft altijd in zijn schaduw geleefd. Na het overlijden van haar ouders nam zij het op zich om te zorgen voor haar begaafde, maar kwetsbare broer. Ze nam een baan in het museum aan die ze haat, spendeert haar dagen met het zorgen voor Art en ziet haar leven steeds meer aan haar voorbij gaan. Samen met een goede vriend besluit ze dat het tijd is dat ook zij meer gaat leven, te beginnen met het regelen van een leuke date. Maar laat dat nou net het begin zijn van de eerste scheuren in de band tussen Art en Mimi. Gnodde brengt ons twee mateloos interessante personages, waar ze ons dicht bij in de buurt brengt. Ze tekent het verhaal op vanuit beide perspectieven, in de alwetende persoon. Hierdoor leren we broer en zus goed kennen. We krijgen een inkijkje in het hoofd van Art die onwijs slim is en de ene naar de andere connectie kan maken op rekengebied. We leren hem kennen als een zorgzame, maar ook een op werk gefocuste man, die alles aan de kant zet om één formule op te lossen. Mimi daarentegen leren we kennen als een zorgzame jonge vrouw die alles aan de kant zet voor een ander. Ze gaat gebukt onder het overlijden van haar ouders en de zorgen die dit met zich meebrengt. Gaandeweg het verhaal zien we haar een mooie emotionele groei doormaken, terwijl Art een meer constante factor blijft. Dit maakte voor mij dat ik meer met Mimi mee kon leven dan haar broer. Ze is meer open, laat haar kwetsbaarheden, maar ook haar groei zien. Iets dat prachtig in beeld wordt gebracht door Gnodde.
‘Debutant Gnodde laat vanaf het begin een prachtige eigen schrijfstijl zien’
Gnodde debuteert met ‘The Theory of (Not Quite) Everything’ en laat daarin meteen haar eigen schrijfstijl goed naar voren komen. Die zich het best laat vangen als: een mooie mix tussen vlotte dialogen en diepgaande passages waarin de gedachtes van de personages centraal staan. Gnodde laat hiermee zien dat ze zowel een verhaal kan laten floreren in dialogen als meer de diepgang op kan zoeken in de beladen stukken. Want dat laatste doet ze zeker, deze schrijfster gaat geen onderwerp uit de weg. Zo behandelt ze onder andere: rouwen, verantwoordelijkheid nemen, eerste liefdesrelaties, familiebanden en het wegvallen van een voorbeeldfiguur. Ze brengt ons dan ook een verhaal dat staat als een huis. De prikkelende verhaallijn, met veel oog voor emoties, zorgt dat je door wil blijven lezen. Een gegeven dat ook zeker in de hand wordt gewerkt door de korte hoofdstukken en de spanning die Gnodde in het verhaal heeft geschreven.
Wat mij betreft heeft dit verhaal het dan ook allemaal: een goed doordachten en uitgevoerde verhaallijn, mateloos interessante hoofdpersonages en een schrijfstijl die smaakt naar meer. Op naar het volgende boek van deze schrijfster!