Angst, liefde, schaamte, eenzaamheid, blijdschap, geluk: gevoelens die we allemaal wel eens ervaren. Het is de bindende factor in het nieuwe boek van de geweldige schrijver Hanya Yanagihara ‘To Paradise‘. Een boek waar door de literaire wereld rijkhalzend naar wordt uitgekeken. Is het alles wat het belooft te zijn?
‘In an alternate version of 1893 America, New York is part of the Free States, where people may live and love whomever they please (or so it seems). The fragile young scion of a distinguished family resists betrothal to a worthy suitor, drawn to a charming music teacher of no means. In a 1993 Manhattan besieged by the AIDS epidemic, a young Hawaiian man lives with his much older, wealthier partner, hiding his troubled childhood and the fate of his father. And in 2093, in a world riven by plagues and governed by totalitarian rule, a powerful scientist’s damaged granddaughter tries to navigate life without him – and solve the mystery of her husband’s disappearances.
These three sections are joined in an enthralling and ingenious symphony, as recurring notes and themes deepen and enrich one another: A townhouse in Washington Square Park in Greenwich Village; illness, and treatments that come at a terrible cost; wealth and squalor; the weak and the strong; race; the definition of family, and of nationhood; the dangerous righteousness of the powerful, and of revolutionaries; the longing to find a place in an earthly paradise, and the gradual realization that it can’t exist. What unites not just the characters, but these Americas, are their reckonings with the qualities that make us human: Fear. Love. Shame. Need. Loneliness.’ (Uitgegeven door PanMacmillan)
Dit is het eerste boek dat ik van Hanya Yanigihara heb gelezen en ik kan je zeggen: dit boek heeft me echt sprakeloos achtergelaten. De verhaallijn, de prachtige diepgang, de manier van het vertellen van de verhalen van de personages en de schrijfstijl in zijn algemeenheid, het is adembenemend mooi! Yanagihara brengt ons een technisch spektakel dat je alleen maar vol bewondering kunt lezen. In ‘To Paradise’ krijgen we namelijk niet één, maar drie verhalen van de schrijver voorgeschoteld. Allemaal uniek in hun soort en verbonden door de onderliggende emoties, gevoelens en thema’s. Zo maken we in het eerste verhaal kennis met David, in de late 1800 in New York. Hij is verwikkeld in een gearrangeerd huwelijk, maar is heimelijk verliefd op iemand anders. We lezen over zijn zoektocht naar zichzelf, de liefde en vinden waar je altijd naar op zoek bent geweest. In het tweede verhaal volgen we David, niet dezelfde persoon als in het eerste verhaal, die werkt in een advocatenkantoor en daar een affaire heeft. In dit verhaal komt David uit Hawaii, waar zijn vader erg ziek is wat een grote invloed heeft op het leven van David. Het derde en laatste verhaal wordt geschreven vanuit een compleet ander perspectief, dat van een vrouw. Als haar man meerdere keren vreemd is gegaan gaat ze op onderzoek uit en begint zich steeds meer een mysterie te ontrafelen.
‘Adembenemend mooi!’
Yanagihara brengt in dit verhaal meerdere genres, manieren van schrijven en verhaalvertelling samen. Zo is het eerste verhaal echt een roman, maar krijgen we met het laatste verhaal een soort dystopian voorgeschoteld. Dit maakt het verhaal een technisch geweldig boek om je op het puntje van je stoel te houden. Yanagihara’s schrijfstijl is daarnaast ontzettend beeldend, maar toch vlot en op sommige punten haast poëtisch te noemen. Dit boek zit vol oneliners die je graag wilt opschrijven om nog eens terug te lezen. Het zijn echter de onderlingen thema’s die dit boek voor mij adembenemend mooi maken en prachtige diepgang geven. Yanagihara beschikt over het vermogen om haar personage doeltreffend, mateloos interessant maar vooral menselijk, met al hun mooie en kwetsbare kanten neer te zetten. Iets dat zorgt dat je in dit boek wordt gezogen en met ieder personage meeleeft.
Ik kan dan ook niet anders zeggen dan dat dit boek in één woord ‘prachtig’ is! Het heeft een mooie diepgang, de verhaallijnen staan op zichzelf maar zijn onderling toch organisch met elkaar verbonden en de personages worden zo beeldend omschreven dat ze haast tastbaar worden. Een verhaal om nog vaak te herlezen en om te bewonderen!
