Recensie: ‘Van vrouwen en zout’, Gabriela Garcia

Vijf generaties vrouwen gaan op zoek naar hun eigen vrijheid, wat een beklemmend verhaal oplevert over overleven in een wereld die wordt gedomineerd door vooroordelen, ongelijke kansen en machtspellen. Gabriela Garcia beschrijft het verhaal van de vrouwen in haar debuutroman ‘Van vrouwen en zout’.

Cuba, 1866: María Isabel werkt als enige vrouw in een sigarenfabriek, als de oorlog steeds dichterbij komt. 

Cuba, 1959: Dolores’ man trekt de bergen in om de oproep tot revolutie van Fidel Castro te beantwoorden. Om te overleven moet Dolores een daad van geweld plegen, ook al maakt ze daarmee de wereld van haar dochter Carmen kapot. 

Miami, 2016: Carmen is geschokt wanneer haar dochter Jeanette aankondigt dat ze naar Cuba wil reizen om haar grootmoeder Dolores te ontmoeten. In Cuba ligt een geheim verborgen dat Jeanette met haar verleden en met al deze onverschrokken vrouwen zal verbinden. Van vrouwen en zout is een beklemmende roman over de keuzes van moeders en de volharding van vrouwen. Vrouwen die ervoor kiezen hun waarheid te vertellen, in weerwil van degenen die hun het zwijgen willen opleggen.‘ (Uitgegeven door A W Bruna, vertaald door Mary Bresser)

Een debuutroman, het maakt me altijd nieuwsgierig naar de schrijfstijl van de schrijver, is het misschien wel een verborgen parel? Ik vind het altijd leuk om boeken te lezen van schrijvers waarvan ik voorheen nog geen werk heb gelezen, ze weten vaak te verrassen met nieuwe verhaalinsteken of de opbouw van het verhaal. Precies dat doet ook Gabriela Garcia. Hoewel ze mij niet helemaal wist te overtuigen met ‘Van vrouwen en zout’, brengt deze debutant schrijfster ons een werk dat zeker aan het denken zet.

In ‘Van vrouwen en zout’ maken we kennis met vijf generaties vrouwen die zich allemaal staande proberen te houden in een wereld die niet altijd even rechtvaardig is. We beginnen het verhaal met een ijzersterk eerste hoofdstuk met Carmen in 2018. In een compleet hoofdstuk dat wordt geschreven vanuit haar gedachten horen we haar haar dochter smeken om te stoppen met gebruiken en haar te laten weten dat ze wil leven. Vanaf dat moment begint het verhaal en maken we in etappes kennis met de andere vrouwen. Garcia brengt ons sterke hoofdpersonen met ieder zo hun eigen geschiedenis, sterke en zwakke punten, krachten en honger naar een nieuwe wereld. Vrouwen die stuk voor stuk moeten overleven in de tijd waarin ze leven, die geconfronteerd worden met armoede, verslavingen en dominantie van meerdere mensen om hen heen. De schrijfster brengt ons dichtbij de personages door het verhaal vanuit hun perspectieven op te tekenen en daarmee je als lezer een eerste rang plek te geven in hun levens.

‘Een beklemmend en intens verhaal!’

Garcia bezit over een beeldende op sommige momenten haast literaire schrijfstijl, waarmee ze je het verhaal intrekt. Situaties worden tot in de details beschreven, waardoor je haast het idee hebt dat je aanwezig bent in het verhaal. Hoewel dit je een totaal ervaring geeft van het verhaal, zet de schrijfster deze manier van verhaalvertelling voor mijn gevoel iets te dik aan waardoor het verhaal hier en daar te zwaar voelt. De vrouwen hebben te maken met veel ellende in hun leven, dat elkaar in een rap tempo opvolgt. Daarbij is weinig plek voor luchtigere, minder zware momenten om de lezer een adempauze te geven. Voor mij maakte het dan ook dat ik soms niet helemaal door het verhaal kwam.

‘Van vrouwen en zout’ is een beklemmend verhaal dat je niet snel in de koude kleren gaat zitten. De vrouwen zijn krachtig en mateloos interessant om te volgen. Hun verhalen zijn tranentrekkend, vol overlevingsdrang waardoor je als lezer tot op het bot geraakt wordt. Een verhaal voor de romanlezers die graag een meer literaire kant opzoeken in verhalen.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.