Een roman schrijven over volwassen worden, het leven en de liefde. Het is een lastige taak, maar schrijfster Renée Kapitein vervult hem met verve. Afgelopen maand kwam haar debuutroman ‘Waarom we huizen bouwen’ uit.
’Anna is op weg naar een housewarming als ze strandt in en afgelegen restaurant. Daar ontmoet ze Bor. Hij kampeert op een parkeerplaats, beter gezegd: hij staat in een rij van caravans, campers en tentjes voor een leeg stukje grond, op misschien wel het allerwinderigste stukje van de stad. Hij mag er een huis bouwen. Die nacht blijft Anna bij Bor en de volgende ochtend ontbijten ze op de parkeerplaats. Anna is op slag verliefd. Vanaf het moment dat Bor haar vraagt zijn plek in de rij te bewaken, hoort Anna bij hem. Samen vragen ze vergunningen aan, overleggen ze over bouwmaterialen en zien ze de eerste heipalen de grond in gaan. Ze verhuizen zo snel mogelijk naar hun nieuwe huis, of eigenlijk naar de caravan die ze nu in het betonnen casco hebben geparkeerd. Maar tijdens de prehousewarming is Bor weg. En hij blijft ook weg. En dan neemt Anna voor het eerst in haar leven een ferm besluit: dit huis komt af.’
Een prachtig verhaal waarin de bouw van een huis op verfijnde manier wordt samengebracht met de groei van het hoofdpersonage. Een omschrijving die helemaal past bij ‘Waarom we huizen bouwen’, de debuutroman van Renée Kapitein. Toen ik las dat dit boek uit zou komen werd ik meteen gegrepen door de intrigerende verhaallijn, het hoofdpersonage dat opzoek is naar haarzelf in een wereld waarin iedereen het voor elkaar lijkt te hebben. De verwachtingen waren dan ook hoog, verwachtingen die Kapitein helemaal waarmaakt!
In ‘Waarom we huizen bouwen’ maken we kennis met Anna. Ze is niet gelukkig met haar leven: haar baan past niet bij haar, de liefde van haar leven komt ze maar niet tegen en haar vrienden lijken al het geluk van de wereld te hebben terwijl het bij haar maar niet wil lukken. Kapitein legt op een prachtige manier de innerlijke worsteling van Anna weer. Met haar minimalistische schrijfstijl die tegen het literaire aanschuurt, neemt de schrijfster ons mee in de gedachtegangen van Anna. Voor Kapitein echter geen ellelange passages met mijmeringen van het hoofdpersonage, maar korte to the point scenes waarin we Anna echt goed leren kennen. Doordat het verhaal vanuit de ik-vorm is geschreven wordt dit nog meer in de hand gewerkt.
‘Renée Kapitein laat vanaf de eerste pagina zien dat zij over een buitengewoon prachtige schrijfstijl bezit’
Bij een debutant mag je verwachten dat er hier en daar nog gezocht wordt naar een eigen stemgeluid, maar Kapitein laat vanaf de eerste pagina zien dat zij haar eigen unieke stem al heeft gevonden. En wat voor één! Haar schrijfstijl schuurt tegen het literaire aan, maar blijft op alle momenten vlot en pakkend. Daarnaast heeft de schrijfster een fijn gevoel voor het opbouwen van het verhaal. Hoe meer het huis echt vorm krijgt, zo leer je ook steeds meer over Anna en zie je haar een emotionele groei doormaken. Kapitein beschrijft deze groei tussen de regels door en laat daarmee zien dat je niet altijd heel veel woorden nodig hebt om iets te laten zien, maar dat het overbrengen van gevoel ook in een korte verwijzing of zelfs één woord kan zitten.
Ik ben meer dan positief verrast door ‘Waarom we huizen bouwen’. Het verhaal zit vol met prachtige boodschappen als, ‘volg je eigen pad’ en ‘vertrouw op jezelf’. Maar het is vooral de schitterende, unieke schrijfstijl van Kapitein in combinatie met haar manier van het opbouwen van een verhaal dat pakt vanaf de eerste pagina. ‘Waarom we huizen bouwen’ is een roman waarin alles samenkomt: interessante personages, een uniek verhaal en een schrijfstijl die zorgt dat je het verhaal niet weg kunt leggen.
Heb jij ‘Waarom we huizen bouwen’ ook gelezen? Laat weten bij de reacties wat jij van dit boek vindt!