Vandaag is het Blue Monday, een dag om aandacht te vragen voor mentale gezondheid. Op Boekhopper doen we dat door deze week twee prachtige boeken uit te lichten waarin mentale gezondheid centraal staat. Vandaag is dat het ontroerende verhaal ‘Where the Light Goes‘ van Sara Barnard.
“Lizzie Beck” is one quarter of British pop sensation The Jinks, who launched their career via a reality TV talent show and rose straight to fame – and in Lizzie’s case, infamy, for her tumultuous relationship with her boyfriend, stints in rehab and candid confessions about her mental health on Instagram. To Emmy, though, she will always be her older sister, Beth, the person whose footsteps she intends to follow. Except now she can’t. Because Beth, Emmy’s beloved sister, has died by suicide. Forced to face a world without the guiding light of her bright, brilliant big sister, Emmy must wrestle with the impact of private grief, public scrutiny and discover who she once was and who she will become, now that Beth is gone.’ (Uitgegeven door Walker Books UK).
Rouwen, het is een thema dat we steeds vaker terug vinden in boeken voor jongeren. Waar de ene auteur ervoor kiest om rondom het thema te schrijven en er niet volledig op in te gaan, duikt de andere juist de diepte in en laat je als lezer alle emoties doorleven. Precies deze aanpak laat schrijfster Sara Barnard naar voren komen in het prachtige ‘Where the Light Goes’, waarmee ze niet alleen een licht schijnt op verschillende vormen van rouwen, maar ook de impact van het verlies van iemand die dicht bij je staat.
In ‘Where the Light Goes’ maken we kennis met Emmy, de zus van de bekende superster Beth, voor haar fans Lizzie. Wanneer haar zus de verdrietige keuze maakt om suïcide te plegen stort Emmy’s wereld en dat van haar familie in van de ene op de andere dag. Ieder gaat er op zijn eigen manier mee om, maar rouwen doen ze allemaal. Emmy’s vader, die ook de manager van Beth was, worstelt met het verdriet over zijn dochter en verliest gelijktijdig zijn baan, Emmy’s moeder voelt woede over de situatie en Emmy probeert vooral haar weg te vinden in dit alles. Barnard brengt ons een interessante mix aan personages en schijnt een prachtig licht op rouwen, waarmee ze laat zien dat dit voor iedereen anders is. We focussen hierbij vooral op Emmy en worden goed meegenomen in haar gedachtes en gevoelens. Barnard schrijft deze staccato op, recht toe recht aan, zonder daarbij teveel uit te wijden. Precies passend bij het verhaal dat rauw aanvoelt, zoals je je kunt voorstellen dat de situatie in het echt ook zou zijn.
‘Een verhaal dat beklijft en ontroert!’
Barnard brengt ons een beladen verhaal, maar houdt oog voor enige momenten van lucht. Zo zien we hoe Emmy logischerwijs worstelt met het overlijden van haar zus, maar zien we tegelijkertijd ook dat haar wereld wordt gevormd door tienerthema’s, zoals vriendschappen en eerste verliefdheden. Deze combinatie geeft het verhaal een realistische slag mee. Iets dat alleen maar meer wordt versterkt doordat Barnard ervoor heeft gekozen om dit verhaal goed aan te laten sluiten op de huidige tijd. Zo zien we meerdere social mediaberichten verwerkt in het verhaal en whatsapp gesprekken maar ook krantenkoppen waarbij de toon meer sensatie is dan objectieve journalistiek. De schrijfster maakt het verhaal dan ook tweeledig en geeft haar lezers een blik op de keerzijde van social media. ‘Where the Light Goes’ behandelt voor mij dan ook meerdere kanten van mentale gezondheid en schijnt een licht op situaties die zeker de nodige aandacht vereisen.
‘Where the Light Goes’ is een emotioneel, ontroerend en prachtig geschreven verhaal dat beklijft door het respect waarmee Barnard het onderwerp ‘rouwen’ uiteenzet. We worden meegenomen in de binnenwereld van Emmy, vormen echt een band met haar en leren haar goed kennen in een tijd die uiterst verdrietig is. Daarbij is veel aandacht voor haar familieleden, die ook het podium krijgen van Barnard. Een boek om te koesteren en echt op je in te laten werken. Tissues bij de hand houden is geen overbodige luxe.