Schrijfster Pamela Sharon, haar schrijfstijl en unieke verhalen nestelde zich collectief in onze ya-liefhebbende harten toen ze in 2019 ons verraste met het ontroerende, adembenemend mooi geschreven verhaal ‘De geur van groen‘. Dit voorjaar is de schrijfster terug met wederom een prachtig verhaal ‘Wie ik gisteren was‘. Houd de tissues maar alvast bij de hand want dit is een verhaal dat je nog lang zal bijblijven!
‘Als Yara de diagnose CVS (chronisch vermoeidheidssyndroom) krijgt, weigert ze zich daar zomaar bij neer te leggen. Ze is zeventien, ze wil niet ziek zijn, en al helemaal niet chronisch. Haar ouders, haar broertje Corey en zus Tessa proberen haar te helpen, maar Yara laat niemand toe. In plaats daarvan verliest ze zichzelf in Evol, een hyperrealistisch spel waarin je zelf de hoofdrol speelt. In deze virtuele wereld is Yara niet ziek en kan ze zijn wie ze wil zijn. Ze ontmoet er de knappe Amir, met wie ze op zoek gaat naar de oplossing voor de mysterieuze rook die de stad en haar inwoners bedreigt. Stukje bij beetje raakt Yara meer en meer betrokken bij de gebeurtenissen in de stad. In het echte leven ontmoet ze Finn, die haar uit de virtuele wereld probeert te trekken en haar in wil laten zien dat ze ook met CVS een leuk leven kan hebben.
Terwijl Yara’s familie en vrienden zich zorgen maken om haar gezondheid, kiest Yara ervoor om zich te blijven verliezen in deze alternatieve werkelijkheid. Zal ze uiteindelijk nog terug willen keren naar de realiteit?‘ (Uitgegeven door uitgeverij Moon)
Aan het begin van het jaar kreeg ik een berichtje van uitgeverij Moon, ik was toegelaten tot Evol! Mijn interesse was meteen gewekt, waar zou dit verband mee houden. Uiteraard kwam heel YA-liefhebbend Nederland er al snel achter dat het een aankondiging was voor het nieuwe boek van Pamela Sharon. Toen ik dat las maakte ik nog net geen klein blij dansje haha! ‘De geur van groen’, het eerste boek van Sharon, wist mij compleet omver te blazen door het ijzersterke verhaal, ik kon dan ook niet wachten om aan ‘Wie ik gisteren was’ te beginnen. En ik kan je vertellen: dit boek is alles wat je ervan verwacht en beter!
‘Stel je voor dat iemand je belt met de mededeling dat vanaf nu, vanaf dit ene moment, je leven nooit meer zou kunnen zijn wat het ooit was. Je kunt niet kiezen, want dat is al voor je gedaan. Je weet alleen dat gisteren alles anders was, omdat je gisteren nog niet wist wat je nu weet‘, steekt Sharon het verhaal meteen sterk in. De aandacht is getrokken! In ‘Wie ik gisteren was’ maken we kennis met Yara een spontaan meisje, met het hart op de tong. Ze heeft CVS, waardoor ze iedere dag moe is en altijd pijn heeft. Een heftige diagnose die ze krijgt in haar tienerjaren, net op het overgangsmoment van tiener naar jong volwassene. Om te ontsnappen aan de diagnose en haar dagelijkse realiteit verliest ze haarzelf in het spel Evol, een realistisch spel waarin ze moet proberen om de wereld te redden van een virus. Sharon brengt ons een personage dat je meteen in je hart sluit. We beginnen het eerste hoofdstuk op het moment dat Yara de diagnose CVS krijgt, waardoor je alle worstelingen en uitdagingen die ze krijgt zij aan zij meemaakt. Dit schept een prachtige band tussen personage en lezer waardoor je al snel het idee hebt dat Yara een goede vriendin is. Dit wordt des te meer versterkt doordat het verhaal vanuit de ik-vorm is geschreven en we alles te lezen krijgen wat Yara denkt. Je voelt haar verdriet, haar woede, maar juicht ook met haar mee tijdens de mooie momenten in haar leven.
‘In één woord: prachtig!’
Net zoals in haar vorige boek zorgt Sharon voor een prachtige inclusiviteit in haar boek. De schrijfster laat zien dat in onze huidige tijd geen ruimte is voor racisme, vooroordelen, maar dat iedereen erbij hoort. Dit zorgt voor een verhaal waar iedereen zich mee zal kunnen identificeren wat het ongelofelijk krachtig en inspirerend maakt. Maar het is vooral de brug die Sharon slaat van begrip over CVS die mij ontroerde. We krijgen uitleg over de ziekte, een fundament om begrip voor de situatie waar sommige jongeren dagelijks mee te maken hebben te krijgen. Daarnaast heeft de schrijfster weer een aantal prachtige boodschappen in het verhaal gestopt, zoals ‘je wordt niet definieerd door een diagnose’. Ik kan me dan ook goed voorstellen dat dit boek een prachtige steun in de rug kan zijn voor veel jongeren.
Over de schrijfstijl van de schrijfster kan ik kort zijn: deze is mooi vlot, met oog voor detail en helemaal in dienst van het verhaal. Ik vloog door dit verhaal en het bekende ‘ik lees nog één hoofdstukje’ is hier echt een understatement (bij mij resulteerde dit erin dat ik het boek in één middag uitlas haha). Sharon heeft met ‘Wie ik gisteren was’ een memorabel verhaal neergezet, dat raakt, ontroert maar ook ontzettend hoopvol is. In één woord: prachtig!
