Deze week behandelen we één van ’s werelds grootste en bekendste boekengenres, de roman. In het kader van dit grote genre stelde Boekhopper een leesclub samen. Het concept is simpel: vier vrouwen (Monique, Karin, Corrie en Rianda), uit verschillende delen van Nederland, lezen allemaal hetzelfde boek en ventileren hun gedachtes in deze virtuele boekenclub. Het boek dat werd uitgekozen? Het veel besproken Het Negerboek, waar nu mini-serie over is gemaakt.
De aangrijpende roman van Lawrence Hill over Aminata, een meisje uit Afrika, dat met een slavenschip naar Amerika wordt vervoerd. Op een plantage ontdekken ze dat Aminata kan lezen, schrijven, kennis heeft van kruiden en vroedmanschap. Aminata wordt door een joodse handelaar overgenomen als ze net haar kind heeft verloren. Ze ontsnapt en gaat geld verdienen met het vroedvrouwschap. Uiteindelijk probeert ze terug te gaan naar Afrika maar daar kan ze haar dorp niet meer vinden. Dit verhaal zorgde over de hele wereld voor nogal wat commotie, zo werd het boek zelfs verbrand omdat het woord ‘neger’ als krenkend en kwetsend werd gezien.
De cover
Een cover die in meerdere versies is uitgebracht. De cover zoals hierboven, maar ook in een uitgave met een rode cover. “Een sober portret van een zwarte vrouw met een ondoorgrondelijke blik in haar ogen op een rode achtergrond waarop zeer subtiel geschreven teksten te zien is. Het vat eigenlijk meteen samen waar het boek over gaat,” aldus Karin die het boek met de rode cover heeft gelezen. “Hmm, wat zal dit gaan worden, ik vond de titel van het boek niet echt mooi. Ik denk dat ik het zonder de recensies van andere niet snel had gelezen,” is de eerste gedachten die bij Monique opkomt als ze de cover van het (zoals hierboven vertoonde) boek ziet. De cover die een afbeelding vertoont van een getinte vrouw met daarachter lijsten met slavennamen is er eentje die meteen opvalt. “Toen ik de cover zag dacht ik wel ‘dit moet ik lezen’. Ik wilde er meer van weten,” aldus Corrie. “De cover past bij de sfeer van de titel. Ik had meteen het idee dat dit een mooi verhaal zou worden dat mij lang zou bijblijven,”stemt Rianda mee in.
“Tjonge jonge, wat een leven heb je dan gehad”
De schrijfstijl
“Het leest lekker, je wilt het boek niet weg leggen, je wilt door blijven lezen. Het was heel duidelijk geschreven, daardoor was het beter om te lezen. Je was benieuwd hoe het verder zou gaan,” zegt Rianda. Corrie stemt hiermee in: “Het verhaal is makkelijk te begrijpen. Het riep niet echt vragen op door de manier waarop hij het opschreef.” Het verhaal is in de ik-persoon geschreven. “De schrijfstijl van Hill vind ik prettig, omdat hij heel realistisch schrijft. Het is een verhaal, maar hij geeft ook de nodige geschiedenis en informatie. Die combinatie is wat graag in boeken zie. Zelf zou ik dat dus ook zo doen als ik een boek zou schrijven,” aldus Karin. Lawrence werd vaker geroemd om zijn schrijfstijl in Het Negerboek “Het is een mooie schrijfstijl,” stemt ook Monique mee in. “Hij heeft een manier van schrijven waarin hij gruwelijke dingen verteld, maar het op zo’n manier schrijft dat het niet te schokkend is om te lezen. Dit terwijl je er toch wel een beeld bij krijgt,” roemt Monique het werk van Lawrence.
Slavernij
De vraag of het boek door het historische aspect beladen was levert verschillende antwoorden op. “Het onderwerp slavernij kwam zeker beladen over, het onderwerp greep mij zeer aan. Ik denk dat het persoonsgebonden is of zo’n boek je aangrijpt, maar door alle ellende die in het boek voorkomt kwam het bij mij zeker beladen over,” aldus Corrie. Monique kijkt hier anders tegenaan. “Op mij kwam het boek niet erg beladen over. Ik was al bekend met het onderwerp en wist er al wat meer vanaf, waardoor het niet meer zo schokkend overkomt.” Rianda kijkt hier anders tegenaan: “Alle stukken zijn heel intens geschreven, waardoor je goed de beelden erbij krijgt. Dit maakt het verhaal levendiger. Het zou zo een waar gebeurt verhaal kunnen zijn en dat interesseert mij mateloos.” Het Negerboek is geen waar gebeurt verhaal, maar is wel deels op waarheid berust. Zo ontdekte Lawrence zelf een negerboek, waarin routes waren beschreven die slaven hadden afgelegd, nadat hij zijn familiestamboom ging onderzoeken.
“Het was goed zoals het was”
Het verhaal
“Het verhaal kwam op mij heel emotioneel over, het was wel heel fijn om te lezen. Je komt erachter hoe zo’n leven als slaaf is geweest. Het geeft je een inzicht in wat voor ellende er allemaal is geweest in die periode. Dat geeft Lawrence goed weer,” zegt Corrie terwijl ze het boek nog een keer in haar handen omdraait om de achterkant te bekijken. “Soms was het heel realistisch waardoor het ook heel schokkend is,” merkt Rianda op. “Verder is het mooi hoe de hoofdpersoon het verhaal na kan vertellen en door kan geven aan de volgende generaties. Daarin wordt ook duidelijk hoeveel veerkracht en overlevingsdrang een mens kan hebben.” Karin noemt vooral twee scenes in het boek die indruk op haar hebben gemaakt: “De meeste indruk hebben de tocht over de Oceaan en de passages over de kettingslaven op mij gemaakt. Mooi vond ik ook dat het eerste hoofdstuk eigenlijk ook het laatste kon zijn,omdat ze daar een zestigjarige vrouw is die bereikt heeft dat er naar haar verhaal geluisterd wordt en dat ze alle gruweldaden met betrekking tot de slavenhandel en de slavernij mocht opschrijven.” “Het boek geeft een goed beeld over de slavernij,” stemt Monique daarmee in “Het is vooral interessant, het gaf een hoop achtergrond informatie die ik eigenlijk niet wist. Daarnaast vind ik het vooral mooi dat de hoofdpersoon zo krachtig is.”
Wat zou je anders hebben gedaan?
Een vrijwel unaniem antwoord volgt op deze vraag. “Ik denk dat het zo goed geschreven is. Het geeft een duidelijk beeld van hoe het er toen aan toe ging en het is toch “mooi” om te lezen,” aldus Monique. “Ik zou het verhaal ook niet veranderen,” stemt Rianda mee in. “Nu is het een verhaal dat nog doorleeft in je gedachten. Je moet er toch nog even over nadenken omdat het zo’n impact achterlaat.” Ook Corrie stemt hiermee in. “Het boek kan niet anders voor mijn gevoel, het was goed zoals het was.” Dat het boek goed is zoals het nu geschreven is merkt ook Karin op: “Zelf zou ik dat ook zo doen als ik een boek zou schrijven.”
“Alle stukken zijn heel intens geschreven”
Eerste gedachten
“Tjonge jonge, wat een leven heb je dan gehad,” zegt Monique meteen. “Wat een heftig verhaal dat iemand zo heeft moeten strijden voor haar vrijheid, voor haar leven,” antwoord Rianda. “Ik snap niet dat de wereld mensen slavernij aan kan doen,” vermeld Corrie. “Mijn eerste gedachte toen ik het boek uit was, was dat ik erover wilde praten met mensen die het boek ook gelezen hadden. Het is lang in mijn gedachten gebleven en het duurde wel een aantal weken voordat ik weer toe was aan een nieuw boek,” zegt Karin. Het boek heeft bij hen allemaal een diepe indruk achterlaten. En zij zijn niet de enige, uit de laatst bekende cijfers blijkt dat Lawrence Hill van zijn boek meer dan 40.000 exemplaren heeft verkocht.
Woensdag vertellen de vrouwen over hun eigen favoriete boek, in voorlopig de laatste ‘Aan tafel’. Heb jij het boek Het Negerboek gelezen? Laat mij weten bij het commentaar weten wat je ervan vind.